Cover van de week: Tom Waits

Vorige week verscheen een cd-box van één van mijn muzikale helden: Tom Waits. Onder de noemer Orphans; Brawlers, Bawlers & Bastards komen in één keer 54 nummers (24 die nooit op een regulier album verschenen en 30 nieuwe) van de oude grombeer op drie prachtige schijven vrij. Elke cd behelst een facet van het veelzijdige muzikale talent van Waits, waardoor de nummers niet als los zand aan elkaar hangen, ondanks de chronologische discrepantie. Naast eigen nummers vertolkt Waits op deze plaat ook enkele covers waaronder deze prachtige versie van het Sinatra-nummer Young At Heart:

Tom Waits - Young At Heart (Orphans; Bawlers)

Frank Sinatra - Young At Heart (Young At Heart)

P.S. Zoals jullie wellicht gemerkt hebben ben in van Yousendit overgestapt naar myDatabus. Ik ben benieuwd hoe jullie dit bevalt, reageer dus vooral als het je wel of juist niet bevalt.

The Magic Numbers - Those The Brokes

The Magic Numbers komen al vrij snel na hun titelloze debuut met een prima tweede album vol vrolijke liedjes. Het tempo op Those The Brokes ligt wel wat lager dan op diens voorganger en het accent is wat meer verschoven naar de soulkant van de groep. Het speel plezier druipt er echter op deze nieuwe plaat ook weer vanaf, wat er voor zorgt dat je als luisteraar met een brede glimlach aan de stereo gekluisterd blijft.

Iedereen die een avondje gelukzaligheid wel kan gebruiken adviseer ik zo snel mogelijk kaartjes te gaan kopen voor hun concert in Paradiso op 11 januari. Endorfinen gegarandeerd!

The Magic Numbers - This Is A Song (Those The Brokes)

The Magic Numbers - Undecided (Those The Brokes)

Yo La Tengo in Tivoli

Mijn muzieksmaak heeft zich door de jaren heen langzaamaan toegespitst op wat rustiger muziek. Niet dat ik een stevig potje gitaarmuziek niet meer kan waarderen, maar mijn aankopen concentreren zich wel wat meer op de kalmere genres.
Deze smaakverandering werd pijnlijk duidelijk bij het concert van Yo La Tengo, afgelopen donderdag in Tivoli. Yo La Tengo is een bandje waar ik in mijn puberjaren veelvuldig naar geluisterd heb maar al jaren van mijn radar verdwenen was, totdat iemand er recent weer over begon, ik hun laatste plaat (I Am Not Afraid Of You And I Will Beat Your Ass) beluisterde en uiteindelijk dus op hun concert belandde.

Allereerst wil ik mijn verbazing uitspreken over het feit dat een concert van deze nestors van de indierock (ze bestaan inmiddels al meer dan twintig jaar) bij lange na niet is uitverkocht.
Een voorprogramma blijkt voor Yo La Tengo overbodig, aangezien de band met gemak twee uur volspeelt. Deze twee uur valt te verdelen in een gedeelte met rustige nummers waar ik het erg naar mijn zin had en een gedeelte met eindeloze nummers vol noise die van mij niet zo lang hadden hoeven duren. Opvallend genoeg was het juist die noise-kant die me in het verleden zo aantrok bij de muziek van bandjes als Yo La Tengo en Sonic Youth. Het optreden zit vol met nummers van I Am Not Afraid Of You And I Will Beat Your Ass, waarvan ik op plaat al erg onder de indruk was, maar die live nog behoorlijk aan kracht winnen. Echt wonderbaarlijk dat zangeres/drumster Georgia Hubley live zo loepzuiver en gevoelvol kan zingen…

Yo La Tengo – I Feel Like Going Home (I Am Not Afraid Of You And I Will Beat Your Ass)

Yo La Tengo – Mr. Tough (I Am Not Afraid Of You And I Will Beat Your Ass)

De Sint moet nog komen, maar...

Sinterklaasavond moet nog worden gevierd, maar het kan geen kwaad alvast te werken aan een compilatie leuke liedjes voor de kerst. Op Christmas a Go Go vind je de komende tijd de kerstliedjes die je die eeuwige suikerzoete Mariah Carey en Wham zullen doen vergeten...

Cover van de week: Tom Barman & Guy van Nueten

De inhoud van mijn Ipod wisselt zeer regelmatig. Sommige albums houden het maar een weekje vol, andere veel en veel langer. Weinig platen is het echter gegeven al vanaf het begin aanwezig te zijn. Eén van de platen die nog nooit van mijn Ipod verdwenen is, is Live van Tom Barman & Guy van Nueten. Op het in 2003 uitgebrachte Live spelen deze twee Belgen een mix van eigen (dEUS)nummers en covers van andere J.J. Cale, Serge Gainsbourg, David Bowie en Captain Beefheart, waarbij de begeleiding geheel akoestisch is. Heerlijke luistermuziek voor lange treinritten door de polder:

Tom Barman & Guy van Nueten - Le Poinçonneur Des Lilas (Gainsbourg Cover) (Live)

Cover van de week: Lily Allen (2)

Afgelopen vrijdag stond Lily Allen voor een uitverkocht Paradiso, dat zeker voor de helft gevuld was met Engelsen. Wanneer Lily het podium betreedt op de vrolijke klanken van LDN is het wel even slikken; Miss Allen ziet er namelijk uit alsof ze net uit bed komt in een grijze trainingspak dat vijf maten te groot is en met een hoge pluizige paardenstaart.
Even denken we nog dat het een grap is en ze onder haar ruime pak nog een leuke outfit heeft zitten. Maar helaas, wanner na een aantal nummers het jasje opengeritst wordt, verschijnt er alleen een uitgezakte buik onder een oranje topje.
Genoeg modepolitie nu, want we waren toch gekomen voor de muziek? Jammer genoeg is het geluid in Paradiso weer van een behoorlijk abominabel niveau. Eigenlijk zijn van de negenkoppige band alleen de drummer en de bassist goed te horen, waardoor Lily Allen erg haar best moet doen boven dit tweetal uit te komen. De nummers van het album, Allright Still, worden door de band exact nagespeeld en voor improvisatie is helaas pas plaats als Lily tijdens toegift Alfie het podium al verlaten heeft. Hopelijk krijgen de blazers in de toekomst meer vrijheid om hun kunsten te vertonen. Al met al overheerst na afloop wel een vrolijk gevoel, al was het maar vanwege alle bakvissen die gaan joelen bij iedere beweging van de Engelse zangeres.

Aangezien deze site de afgelopen weken erg vaak bezocht wordt door Belgen die op Google zoeken naar een cover van Lily Allen (en ik de beroerdste niet ben) vandaag haar versie van Everybody’s Changing (origineel van Keane) als cover van de week:

Lily Allen – Everybody’s Changing (Keane Cover)

Under Byen & Ghost Trucker Live

Een beetje laat, maar toch alsnog een verslagje van m'n bezoek aan de Avond van het Kippenvel in de Ekko vorige week vrijdag:
Het Deense Under Byen maakt sfeervolle muziek met vocalen in hun moerstaal, waar je eigenlijk met je ogen dicht en diep weggezakt in het pluche naar zou moeten luisteren. Te zien is er immers bitter weinig, aangezien de muzikanten voornamelijk in het (half)donker staan. Daarnaast hebben de Denen het onzalige idee gehad hun zangeres (die toch een lust voor het oog is) helemaal achter op het podium weg te stoppen.
Opvallend is dat het in de zaal tijdens de liedjes echt muisstil is. Na een half uurtje kruist mijn blik die van mijn metgezel en hebben we eigenlijk geen woorden nodig om tot de conclusie te komen dat het wel weer mooi geweest is. Niet slecht, sterker nog: eigenlijk best mooi, maar meer iets voor een druilerige zondagmiddag op de bank.

Daarna is het erg lang wachten op de tweede band van de avond: Ghost Trucker. Dat lange wachten is gelukkig geheel de moeite waard en dan ook snel vergeten, aangezien de band de liedjes van hun debuutalbum perfect weet te vertalen naar het concertpodium. De elektronische franjes die het album sieren zijn live slechts sporadisch aanwezig, maar worden niet erg gemist. Onder toeziend oog van Freddy de mascotte spelen Roald van Oosten en consorten op overtuigende wijze een groot gedeelte van de nummers van The Grand Mystique en bewijst Ghost Trucker tot de top van de Nederlandse popmuziek te behoren. Een beter begin van de zaterdag (want dat is het inmiddels) had ik me niet kunnen wensen!

Under Byen - Af Samme Stof Som Stof (Af Samme Stof Som Stof)

Ghost Trucker - I'm Hanging On (The Grand Mystique)

Bodyrox feat. Luciana

Het was me al lang niet meer overkomen, maar gisteravond kwam ik al zappend langs MTV en werd mijn aandacht zowaar even vastgehouden door een leuk liedje tussen de RnB-smurrie.
Waarschijnlijk is Yeah Yeah van Bodyrox al lang passé voor de überhippe clubbers onder ons, maar aangezien ik me slechts hoogst zelden in de danshoek begeef was het een waar genoegen kennis te maken met dit deuntje. Meerwaarde van het nummer is naar mijn idee, naast het aanstekelijk stuiterende melodietje, de zang van Luciana, die Yeah Yeah net even dat scherpje randje geeft. Of zoals ze het zelf zeggen:

'It's clear from the way she teases and taunts, Luciana is not the girl next door - she's the bitch down the street!'

Bodyrox feat. Luciana - Yeah Yeah

Admiral Freebee

D’n Admiraal is terug.

Tom van Laere, a.k.a. Admiral Freebee, is deze zomer naar New York vetrokken om daar te werken aan een nieuw album. De titel van de plaat, Wild Dreams Of New Beginnings, lijkt er op te wijzen dat de Admiraal op zoek is gegaan naar nieuwe inspiratie en nieuwe (muzikale) wegen. Dat blijkt bij beluistering van de plaat ook enigszins het geval. Natuurlijk maakt de sympathieke Vlaming nog steeds dezelfde soort muziek, maar in de instrumentatie is weldegelijk een grote verandering hoorbaar ten opzichte van voorganger Songs. Waar op Songs de loodzware gitaarpartijen stevig werden aangezet, is op de derde plaat gekozen voor een veel ingetogener geluid. Brommende elektrische gitaren hebben plaatsgemaakt voor hun akoestische broertjes en pompende bassen zijn ingeruild voor krakende piano’s.

Wild Dreams Of New Beginnings is dan ook een echte luisterplaat voor thuis bij het haardvuur geworden en derhalve ideaal voor de tijd van het jaar. Enig minpuntje van de plaat is wat mij betreft het feit dat de (soms maniakale) gekte die op zijn vorige albums en tijdens optredens af en toe te vinden was niet meer terug te vinden is op dit laatste werkstuk. Hopelijk is die gekte als hij binnenkort weer in Tivoli de Helling staat wel weer aanwezig.

Admiral Freebee - Nobody Knows You (Wild Things Of New Beginnings)

Admiral Freebee - Devil In The Details (Wild Things Of New Beginnings)

Beluister hier meer van het werk van de Admiraal.

Cover van de week: Lady & Bird

Lady & Bird is een samenwerkingsverband van de IJslander Bardi Johannson en de Française Keren Ann. In 2003 verscheen er een titelloos album waarop (onder andere) twee prachtige covers stonden. Het van de film/serie M*A*S*H bekende Suicide Is Painless vind ik zelfs dermate geslaagd dat het origineel ruimschoots wordt overtroffen.

De tekst van Suicide Is Painless werd overigens geschreven door de zoon van regisseur Robert Altman voor de film van zijn vader. Mike Altman was op dat moment slechts een veertienjarige (!) jongen. Er zullen slechts weinig pubers zijn die zo'n klassieker hebben voortgebracht:

Suicide Is Painless
It Brings On many Changes
And I Can Take Or Leave It If I Please

Lady & Bird - Suicide Is Painless