Isobel Campbell & Mark Lanegan Live in Paradiso

Zondagavond naar Amsterdam getogen om daar te gaan luisteren naar de live-uitvoering van mijn lievelingsplaat van het afgelopen jaar. Bij aankomst blijkt er een lange rij te staan voor de Paradiso en het hele programma een uur te zijn opgeschoven.

Wanneer het voorprogramma alsnog aanvangt worden we blij verrast door de traditionele liedjes van William Elliott Whitmore. Met zijn rauwe stem en uitgeklede arrangementen (hij begeleid zichzelf slechts op banjo en bassdrum) lijkt het wel of de hele zaal van Amsterdam naar de oevers van de Mississippi is verplaatst, alwaar Whitmore zijn melancholische liederen vanaf zijn veranda vertolkt. Wat een doorleefde stem voor zo'n jonge kerel en waarom heb ik hier nog nooit eerder iets van gehoord?

Wanneer Isobel Campbell en Mark Lanegan het podium uiteindelijk betreden wordt de duistere sfeer van het album prima vertaald naar de concertzaal, een uitstekend begin! Al snel blijkt echter dat de live reputatie van mevrouw Campbell ook dit concert weer bevestigd zal worden. Soms onverstaanbaar, soms compleet ongeïnteresseerd (tijdens meerdere liedjes in de microfoon praten tegen bandleden, halverwege een couplet pas beginnen met zingen) en af en toe zelfs geïrriteerd over enig rumoer in de zaal.
Gelukkig redt Lanegan de show (en wordt daarvoor bij elke opkomstluid toegejuicht) met zijn mooie donkere stem, waarvoor ik door dit optreden alleen maar meer bewondering heb gekregen.
De conclusie is wat mij betreft dat de mooiste liedjes van Ballad Of The Broken Seas het live nog net halen, maar dat Isobel Campbell in het vervolg beter in de studio kan blijven om daar mooie dingen te doen. Gezien het sterke begin een gemiste kans…

Isobel Campbell & Mark Lanegan – Revolver (Ballad Of The Broken Seas)

William Elliott Whitmore - Dry (Songs Of The Blackbird)

Cover van de week: Lady Sovereign

Ik zal maar eerlijk zijn (alhoewel dat hoogstwaarschijnlijk inmiddels wel duidelijk is): er is maar weinig hip hop waar mijn hartje sneller van gaat kloppen. Het album van angry young woman Lady Sovereign bleek na enkele luisterbeurten dan ook niet aan mij besteed.

Recent kwam ik echter wel een hele leuke cover van haar tegen, waar ze het rappen achterwege laat en zowaar eens een mopje zingt. Haar bewerking van Sex Pistols' punkklassieker Pretty Vacant luistert bijzonder lekker weg. De punk lijkt deze stoere dame dan ook op het lijf geschreven, hopelijk laat ze zich in de toekomst verleiden tot nog meer van dergelijke zijstapjes in dit genre:

Lady Sovereign - Pretty Vacant (Sex Pistols Cover)

The Hussy's

Je hebt van die liedjes die na één luisterbeurt in je hoofd blijven hangen zonder dat het gaat irriteren. Tiger is zo'n liedje. Gemaakt door het Schotse bandje The Hussy's met zoveel speelvreugde dat je er vanzelf wel van gaat glimlachen.

Ik verwerkte het liedje de afgelopen maanden al in meerdere mixen voor feestjes, lange autoritten en druilerige zondagen en iedere keer dat het nummer voorbij kwam, was er wel iemand die me vroeg van wie dat leuke liedje wel niet was. Jammer genoeg blijkt de rest van het repertoir van The Hussy's bij lange na niet van hetzelfde niveau, maar one hit wonders worden hier ook gekoesterd:

The Hussy's - Tiger

Cover van de week: Supergrass

Morrissey had weer eens een briljante ingeving:

Some Girls Are Bigger Than Others...

Sommige mensen hebben nu eenmaal een klare kijk op het leven. En gelukkig zijn er bands als Supergrass die de liedjes van The Smiths nieuw leven in blijven blazen:

Supergrass - Some Girls Are Bigger Than Others (The Smiths Cover)

Lieve Franse Meisjes (40)

Deze week zag ik de film The Dreamers van Bernardo Bertolucci. Hoewel de recensies die ik er in het verleden over las niet al te positief waren, had de film me sinds hij was verschenen wel steeds aangetrokken. Je hebt nu eenmaal van die films, die je maar tegen blijft komen in de videotheek, maar uiteindelijk toch niet mee naar huis worden genomen.

Deze keer nam ik hem echter wel mee en dat bleek een uitstekend idee. Naast de visueel verbluffende stijl van Bertolucci was namelijk ook het acteerwerk van enorm hoog niveau. De meest opvallende verschijning bleek de Française Eva Green, van wie ik voorheen niet meer wist dan dat ze de nieuwste bondgirl was. Schoonheid en vakmanschap gaan bij haar duidelijk hand in hand...

Daarnaast wordt The Dreamers ondersteund door een prima soundtrack, waarbij onder andere mijn geliefde Françoise Hardy voorbijkwam.

De tweede film die ik zag was van Nederlandse makelij en had net als The Dreamers seksualiteit als thema. De film Diep handelt namelijk over de ontluikende seksualiteit van een veertienjarig meisje in de jaren zeventig. Ook hier steelt de hoofdrolspeelster (het talent Melody Klaver) de show met haar sprankelende en nog zo onbedorven spel. Het tijdsbeeld wordt uitstekend getroffen, zowel door de kleurstelling van de film als door de gekozen locaties. Zo speelt een scene zich af op een braakliggend stuk land, zoals deze in die tijd ook bij ons in de buurt te vinden waren. Tegenwoordig zie ik dergelijke stukken land echter nooit meer, geen wonder dus dat de jeugd achter de computer kruipt!

Qua muziek stelt de film wat teleur, een mooie selectie liedjes uit de beschreven periode was een beter idee geweest dan het abstracte geluid dat de film nu begeleid. De film opent echter met een Melody Klaver, die een liedje van Les Poppys neuriet, toevallig een van mijn eerste (tweedehands) singletjes:

Françoise Hardy - Tous Les Garçons Et Les Filles

Les Poppys - Non, Non Rien N'A Changé

Cover van de week: The Yeah Yeah Yeahs

Op een alleen op iTunes uitgebrachte EP brengen The Yeah Yeah Yeahs akoestische versies van nummers van het vorig jaar verschenen album Show Your Bones. Naast eigen nummers is er plaats voor een mooie coverversie van Sonic Youth's The Diamond Sea.

De versie van Karen O is behoorlijk korter dan het origineel (dat zo'n twintig minuten duurt), maar het eindresultaat is (daardoor?) eigenlijk alleen maar mooier.

The Yeah Yeah Yeahs - The Diamond Sea (Sonic Youth Cover)

The Magic Numbers Live in Paradiso

Donderdagavond stonden The Magic Numbers weer in een uitverkochte Paradiso om daar hun vreugdevolle liedjes uit te storten over het gretige publiek. Hoewel het niet zo'n magische avond zal worden als bij hun vorige optreden in Paradiso (toen de band nog echt compleet verrast leek door hun succes en de reacties van het publiek), weten Romeo Stodart en consorten maar al te goed hoe je een zaal van dergelijke omvang moet bespelen. Naast goede liedjes zorgt de band door hun enthousiasme namelijk gewoon voor een erg gezellige en gemoedelijke sfeer.

De nadruk ligt gedurende het concert bij de uptempo nummers (met name van het titelloze debuut), vakkundig afgewisseld met af en toe een rustige ballade. Hoogtepunten van de avond zijn wat mij betreft de momenten dat Angela Gannon haar verlegenheid opzij zet en de zang voor haar rekening neemt (in I See You, You See Me en vooral Undecided): kippenvel!

The Magic Numbers - I See You, You See Me (The Magic Numbers)

The Magic Numbers - Undecided (Those The Brokes)

Amy Winehouse

Op haar tweede album trakteert Amy Winehouse ons op een portie Soul van de hoogste klasse. En dan niet de gladde Soul die Beyoncé en consorten ons continu voorschotelen, maar de Soul uit lang vervlogen dagen.
Met heerlijk vet aangezette saxofonen, swingende ritmes, achtergrondkoortjes en bovenal natuurlijk miss Winehouse, die met haar krachtige stem en rauwe teksten de woonkamer verandert in een rokerige nachtclub.


Back To Black is een album van zeldzaam hoge kwaliteit, waarbij ook de korte speeltijd (iets meer dan een half uurtje) bijdraagt. Er staat werkelijk geen overbodig nummer op de plaat, een klassieker in de dop:

Amy Winehouse - Rehab (Back To Black)

Amy Winehouse - You Know I'm No Good (Back To Black)

Cover van de week: Willie Nelson

Het was al weer een tijdje geleden dat Willie Nelson een plaat maakte die enigzins te pruimen was (denk bijvoorbeeld aan het wanstaltige Countryman uit 2005), maar een aantal maanden geleden kwam hij plotseling op de proppen met zijn beste plaat sinds jaren.
Op het door Ryan Adams geproduceerde Songbird is gelukkig geen reggae meer terug te vinden, maar wordt de 73-jarige countrygrootheid stijlvol begeleid door Adams' eigen Cardinals.

Naast enkele Nelson klassiekers als Sad Songs And Waltzes en We Don't Run bevat het album een tweetal nieuwe nummers (één van Nelson zelf en één geschreven door Adams) en een aantal covers.

Van die covers vind ik persoonlijk Stella Blue (origineel van The Grateful Death) het mooist, met name door het sfeervolle gitaarspel van The Cardinals:

Willie Nelson - Stella Blue (The Grateful Death cover) (Songbird)

Taxi Driver

Vanmiddag maar weer eens een filmklassieker uit de kast getrokken en genoten van de prachtige soundtrack (naast natuurlijk de buitengewone acteerprestaties van De Niro en Foster) van Taxi Driver. Bij de aftiteling blijkt dit niet geheel verwonderlijk, de componist van de muziek blijkt niemand minder dan Bernard Hermann.

Gedurende zijn carrière als muziekcomponist was Hermann betrokken bij talrijke projecten die uiteindelijk bekend zouden komen te staan als meesterwerken. Zo leverde hij de muziek voor het beroemde hoorspel The War Of The Worlds van Orson Welles en tekende hij ook voor de score van diens eerste film Citizen Kane.

Zijn werk wordt echter voornamelijk geassocieerd met de films van Afred Hitchcock, waarmee hij vanaf het midden van de jaren vijftig zou gaan samenwerken. Wie kent bijvoorbeeld niet de ijzige klanken waarmee Hitchcock's film Psycho werd begeleid?

De muziek voor de film Taxi Driver zou uiteindelijk zijn laatste werk blijken, aangezien hij enige uren na het voltooien van de soundtrack overleed aan de gevolgen van een hartaandoening. Een waardige afsluiter van één van de meest invloedrijke filmcomponisten aller tijden:

Theme From Taxi Driver

Miss Li

Uit het verre Zweedse noorden komt een dame genaamd Miss Li , die met haar piano zeer prettige liedjes voortbrengt. Die liedjes zijn een luchtige mix van blues en jazz, met wat toegevoegde cabaretske elementen. Een tijdje geleden kwam ik haar demo's tegen en was eigenlijk meteen verkocht. Recentelijk verscheen dan ook daadwerkelijk haar debuutplaat, maar helaas heb ik daar tot op heden nog geen exemplaar van weten te bemachtigen. Eerlijk gezegd weet ik dan ook niet of er aan de demo's nog veel gesleuteld is om uiteindelijk te verschijnen op Late Night Heartbroken Blues. Tot ik het eindresultaat in handen heb is het in ieder geval erg genieten van liedjes als Oh Boy en One, Two, Three:

Miss Li - Oh Boy

Miss Li - One, Two, Three