Zo moe

Ik ben moe, ontzettend moe....

Werken, werken en nog eens werken, waarna ik in bed in gedachten nog even lekker doorga.

En dat hoofd dat blijft maar werken, werken, werken...

Het werkt daar rond en nergens naartoe...

Zo moe, zo moe, zo moe!

Te moe om thuis nog iets te kunnen doen, te moe om vrolijk te kunnen zijn...

En dat hoofd dat blijft maar malen, malen, malen...

Het maalt daar rond en nergens naartoe...

Zo moe, zo moe, zo moe!

Met als gevolg een afgepeigerde kop, een fysieke gesteldheid van een bejaarde en gek genoeg kan ik dan juist daardoor óók weer niet goed slapen. Alsof je lichaam niet meer kan onstpannen: te moe...

En dat lijf dat wil maar slapen, slapen, slapen...

Maar dat is totaal vergeten hoe...

Zo moe, zo moe, zo moe!

Zelden een lied gehoord dat mijn huidige toestand zo minutieus weergeeft en dan ook nog door zó'n geweldige zanger:

Bram Vermeulen - Zo Moe (Vrije Tijd)

Cover van de week: Peter Bjorn & John

Peter Bjorn & John doen het heel wat beter met hun versie van Paul Simons Me And Julio Down By The Schoolyard. Dit Zweedse drietal werd vorig jaar met name bekend door hun hitje Young Folks, waarmee ik nog steeds zo'n beetje iedere ochtend wakker wordt aangezien Giel Beelen het veelvuldig gebruikt in de tien minuten radio die ik iedere dag luister.

Toevallig had ik ook nog een cover van Young Folks liggen, van een Japanner genaamd Shugo Tokumaru, dus die gooien we er ook gewoon bij. En omdat ik het zo'n lekker nummer blijf vinden ook nog maar eens de originele versie van Me And Julio:

Peter Bjorn & John - Me And Julio Down By The Schoolyard (Paul Simon Cover)

Peter Bjorn & John - Young Folks (Writer's Block)

Shugo Tokumaru - Young Folks (Peter Bjorn & John Cover)

Paul Simon - Me And Julio Down By The Schoolyard (Paul Simon)

Curieus

Geen waardige cover van de week en daarom ook niet gebracht in die categorie, maar wel aardig curieus. Bjork die op een optreden samen met Mattias Mimoun een behoorlijk melige versie van No Limits brengt.

No Limits?... Hoor ik u denken, was dat niet van dat Nederlandse dancepaartje Ray en Anita?

Jawel. 2 Unlimited heeft blijkbaar toch nog enige invloed gehad. In ieder geval op het humeur van een IJslands zangeresje:

Bjork - No Limits (2 Unlimited Cover)

Ladytron live in Paradiso

Geheel onverwachts stond ik afgelopen donderdag ineens tussen een grotendeels in zwarte kledij gehuld publiek, dat een hele andere reden had om naar Paradiso te komen dan wij. Ons hoofdgerecht van de avond, Ladytron, was voor de rest van het publiek namelijk vooral een licht bijgerechtje voor het zwaarder verteerbare Nine Inch Nails.

Ladytron had voor een licht bijgerechtje een behoorlijk zwaar aangezet geluid, waardoor alle subtiliteiten van met name de wat oudere nummers verdwenen in een muur van geluid. De liedjes van laatsteling Witching Hour (alweer uit 2005, hoog tijd voor een nieuwe plaat dus) bleven beter overeind, uiteindelijk resulterend in het beste nummer van de avond Destroy Everything We Touch. Al met al een aardig optreden dat erg vermakelijk was, maar niet op kan boksen tegen een eerder optreden dat we van Ladytron zagen ten tijde van hun debuut 604.

Vermakelijk was ook hetgeen daarna volgde. Ik wilde nu ook weer niet vertrekken zonder één nummertje van NIN gehoord te hebben, dus nog wat blijven hangen. De nummers die we van Trent Reznor en kornuiten voorgeschoteld kregen waren behoorlijk goed, hoewel ik het genre al lang geleden afgezworen heb. Nog mooier was de totale devotie van het publiek. Op internet las ik al ergens dat een fan het als een religieuze geburtenis had ervaren en gezien de blik in de ogen van een heleboel mensen in de zaal denk ik niet dat hij de enige is geweest.

Toen we het na een nummer of vier wel weer gehad hadden was de blik op het gezicht van de dame van de garderobe ook erg vermakelijk. "Gaan jullie nu al naar huis, en hebben jullie daar meer dan € 40,- voor betaald?" Prijsloos....

Ladytron - He Took Her To A Movie (604)

Ladytron - Destroy Everything You Touch (Witching Hour)

The Long Blondes Live in Tivoli De Helling

Donderdag weer een avondje lekker dicht bij huis, waar The Long Blondes een avondje muzikaal vermaak in Tivoli De Helling kwamen verzorgen. Het Belgische voorafje Tripoli zorgt voor een prima begin van de avond. Terwijl zangeres Femke erg haar best doet de juiste moves te vinden om haar voorbeeld uit het hoofdprogramma te evenaren, brengt de band een aardig potje rockmuziek ten gehore. Een aardig en onaangekondigd voorafje waardoor de zaal langzaam vol begint te stromen en de stemming er (in ieder geval bij ons) al in begint te komen.

Wanneer The Long Blondes het podium betreden en beginnen te spelen, blijkt echter al snel dat er een behoorlijk kwaliteitsverschil bestaat tussen dit gezelschap en hun voorgangers uit de Vlaamse klei. Alle nummers van debuutplaat Someone To Drive You Home komen voorbij en hoewel er eigenlijk nergens wordt afgeweken van de versies zoals ze op plaat verschenen, blijven de liedjes het gehele concert boeien.

Opmerkelijke verschijning in de band is trouwens Emma, met een kuif waar de meisjes waar ik mee in de brugklas heb gezeten trots op zouden zijn geweest, lukt het haar de hele avond totaal ongeïnteresseerd op het podium te staan. Daarbij vooral niet te veel gebruik makend van haar gitaar en/of keyboards. Zelden zo'n werkeloos bandlid op een podium zien staan.

En dan Kate...... Rock 'n' Roll Goddess...... Rock 'n' Roll on Heels......

Alles wat Emma mist heeft zangeres Kate Jackson wel. In haar sexy outfit speelt ze met het het publiek door haar koele afstandelijke blikken af te wisselen met wulpse dansjes en dito oogopslag. Ondertussen zingt ze daarbij dan ook nog eens de sterren van de hemel. Deze frontwoman zorgt ervoor dat een simpel avondje vol lekkere muziek verwordt tot een waar genot om naar te kijken en luisteren.

The Long Blondes - Giddy Stratospheres (Someone To Drive You Home)

The Long Blondes - Weekend Without Makeup (Someonde To Drive You Home)

The Good, The Bad And The Queen

Al maanden uit, maar veel te mooi om niet toch even wat aandacht te schenken: de naamloze plaat van The Good, The Bad And The Queen.

Na Blur, Gorillaz en een soloplaat is dit het nieuwste kindje van voormalig britpopper Damon Albarn. Hij maakte samen met Paul Simonon (The Clash) op bas, Simon Tong (Blur/The Verve)op gitaar, Tony Allen (Fela Kuti) op drums en Dangermouse (Gnarls Barkley) achter de knoppen een album dat af en toe zo duister klinkt dat je er bang van wordt. Het onheil ligt continu op de loer, waardoor je als luisteraar ademloos blijft luisteren en beetje voor beetje wegzakt in het muzikale moeras dat je wil opslokken. De eerste keer dat ik deze plaat hoorde was ik in Amsterdam gestrand door de hevige januari-storm, een betere weersomstandigheid kan ik me voor deze krakende en piepende plaat niet voorstellen. Tijd voor een nieuwe storm!

The Good, The Bad And The Queen - History Song (The Good, The Bad And The Queen)

The Good, The Bad And The Queen - '80's Life (The Good, The Bad And The Queen)

Cover van de week: Psapp

Vandaag van het heerlijke zonnetje genoten en een dagje naar de dierentuin gegaan. Lekker kijken naar de tijgers, terwijl de gloeiende zonnestralen mijn winterse zorgen doen vergeten. Op de terugweg kwam Psapp voorbij op de meegenomen mix-cd en je hoorde de tijgers bijna meezingen:

A cat's the only cat, who knows how to swing...

Psapp - Everyody Wants To Be A Cat (Aristocats Cover)

Cover van de week: The Editors

De cover van deze week is niet bijster bijzonder, aangezien het origineel wel heel erg sterk gevolgd wordt. Ook is deze cover van de week eigenlijk niet eens zo heel erg goed. Maar toch, toch werd ik er heel erg blij van.

Door deze cover van The Editors werd ik namelijk weer eens op het spoor gezet van een reeds enige tijd uit het oog verloren oude liefde: REM. Het gevolg is dat oudere platen als Document en Green weer eens van hun stofjasje werden ontdaan en zorgden voor mooie herinneringen aan vroeger (u weet wel: vroegâh)...

Natuurlijk is het origineel van REM vele malen aanstekelijker, dus daarom hun versie ook maar bijgevoegd:

The Editors - Orange Crush (REM Cover)

REM - Orange Crush (Green)