Cover van de week: Basia Bulat

De naam Basia Bulat klinkt exotischer dan het blonde Canadese meisje dat ze werkelijk is. Haar vorig jaar verschenen album Oh, My Darling kreeg lovende recensies, maar was me als geheel wat te vlakjes en te saai. Ik was dan ook blij verrast dat haar vorige maand verschenen single In The Night een cover bevat waar ik werkelijk kippenvel van krijg. Live opgenomen tijdens een Daytrotter Sessie lukt het Basia zelfs bijna me te bekeren met deze Sam Cooke klassieker:

Basia Bulat - The Hem Of His Garment (Sam Cooke Cover)

Cover van de week: Tegan and Sara

Aanstaande donderdag staan ze in een uitverkochte Melkweg en daarom zijn Tegan & Sara vandaag de cover van de week. Sometimes life's as simple as that:

Tegan & Sara - Dancing In The Dark (Bruce Springsteen Cover)

The Cuties & Operator Please live in Ekko

The Cuties blijken ook in het echt echte schatjes. Jammer genoeg voegt hun liveshow helaas weinig tot niets toe aan hun leuke repertoir. Het blijft allemaal erg schattig maar rock 'n' roll zal het nooit worden. En heel veel meer dan een aardig voorprogramma zal het dan ook niet worden ben ik bang, hoe leuk hun plaat ook is en hoe schattig met name toetseniste/zangeres Maaike is.

Operator Please is echter van geheel ander hout gesneden. Recht toe recht aan, met een spelvreugde van Utrecht tot (thuisland) Australië. Wat leuk om te zien dat een stel overerzeese pubers zo veel lol kunnen hebben en dan ook nog de sterren van de hemel rocken. Zangeres Ammandah Wilkinson heeft een strot waar je U tegen zegt en doet qua podiumpresentatie, stem en (aankomend) postuur wat denken aan Beth Ditto van The Gossip. In combinatie met de lieftallige Sarah op toetsen, bevallige Taylor met viool, vetlok Ashley en babyface Tim, maakt dit een bijzonder leuk groepje jonge mensen.

The Cuties - Ice Cream Man (Ah Ah Aah)

Operator Please - Get What You Want (Yes Yes Vindktive)

Operator Please - Just A Song About Ping Pong (Yes Yes Vindktive)

Eels live in Vredenburg

Een avond zittend doorbrengen met het kijken naar twee mannen die ver weg op een podium, zittend op krukken, liedjes over zelfmoord en depressies ten gehore brengen klinkt niet als een topavond. Degenen die er aanwezig waren zullen dit echter bestrijden. Want ook al hebben we Eels allemaal al tig keer zien optreden, het blijven bijzondere avonden waarop voortdurend met verve wordt gebalanceerd op de dunne lijn tussen lach en traan.

Door de opbouw van het programma, de keuze van de liedjes en de gesproken teksten werd gisteravond de nadruk gelegd op het persoonlijke (familie)leven van voorman E. De avond begint met een documentaire waarin E op zoek gaat naar de nalatenschap van zijn vader: de natuurkundige Hugh Everett die beroemd is geworden met zijn meerwereldentheorie, maar naast een briljant wetenschapper een beroerd familieman blijkt te zijn. Het feit dat je door deze documentaire en de famieliekiekjes die daarin worden vertoond (visueel) bekend wordt met de hoofdpersonen uit de zwaarmoedige liedjes die later ten gehore worden gebracht, maakt diezelfe liedjes extra beladen. Ook wanneer enig bandlid "The Chat" halverwege het concert een stukje uit de autobiografie van E voorleest, zorgt dit ervoor dat je nog meer betrokken wordt bij de zwartgallige teksten van de liedjes die volgen. Een grappige anekdote over de geest van E's door zelfmoord overleden zus wordt gevolgd door Last Stop This Town. Probeer dan de brok in je keel maar eens weg te slikken...

Niet gespeeld gisteravond, maar wel al jaren één van mijn favoriete Eels liedjes. Het op de verzameling b-kantjes en rariteiten (Useless Trinkets) verschenen Manchester Girl:

Eels - Manchester Girl (Useless Trinkets)

Cover van de week: Dragonette

Terwijl hier op mijn werk de ene na de andere applicatie het opgeeft en databases voor je ogen lijken te verdwijnen heb ik maar wat vrolijke muziek opgezet. De springerige electropop van Dragonette is daarvoor uitermate geschikt. Jammer genoeg blijkt de computerellende zich niet alleen tot het werk te beperken en heeft fileden geheel zonder bericht mijn account verwijderd. Daarom vanaf vandaag overgestapt naar box, hopelijk bevalt dat en is dit wel een blijvertje...

Dragonette heeft in de bevallige Canadese Martina Sorbara gelukkig de perfekte zangeres die de storm (?) buiten doet verzwakken en een zonnetje in je hoofd laat schijnen, waardoor alle computerproblemen naar de achtergrond verdwijnen. Het al zo lekkere The Girls van Calvin Harris wordt hier door Martina omgebogen tot een nog lekkerder liedje over de andere sekse:

Dragonette - The Boys (Calvin Harris Cover)

Dragonette - I Get Around (Galore)

Pocketbooks

Sommige bands verdienen aandacht en snel een écht platencontract. Het uit Londen afkomstige Pocketbooks is wat mij betreft zo'n bandje. Gelukkig plopt er zo af en toe weer een independent label uit de grond waarbij dit soort leuke banjes hun muzikale ei kwijt kunnen. Volgende week verschijnt hun EP Waking Up dan ook via Make Do And Mend Records. Voordeel is hierbij dat de EP niet te duur is en voor de nodige aandacht en publiciteit zullen we dan zelf maar zorgen:

Pocketbooks - Don't Stop (Waking Up EP)

Cover van de week: Supergrass

Terwijl geruchten over de comeback van de ene artiest niet verder komen dan de verkoop van zijn kinderspeelparadijs Neverland, komen anderen na jaren weer eens met een nieuwe plaat op de proppen. Hun eerste twee platen gingen er bij mij in als zoete koek, maar later ben ik Supergrass toch een beetje uit het oog verloren. Toch ben ik weer enorm benieuwd naar hun nieuwe plaat. Diamond Hoo Ha Man klinkt in ieder geval heel wat steviger dan voorganger Road To Rouen:

Supergrass - Beat It (Michael Jackson Cover)

Supergrass - Diamond Hoo Ha Man (Diamond Hoo Ha Man)

Jens Lekman live in Paradiso

De afgelopen jaren heb ik Jens Lekman al een keer of zes live zien spelen, zowel met band als alleen met zijn ukelele. Al die keren was het bijzonder en anders, dus ik was benieuwd hoe Lekman deze keer zou verschijnen en hoe hij het uitbundig georkestreerde Night Falls Over Kortedala naar het podium zou vertalen.

Voorprogramma Kim Ki O blijkt al snel het slechtste wat ik tijden heb gezien. Gelukkig maakt Jens dat helemaal goed, met een goed opgebouwde set waarin blokken met band (en samples) worden afgewisseld met rustigere momenten waarin Jens alleen met zijn gitaar het publiek in zijn greep houdt. De Zweed is weer erg innemend en grappig, bijvoorbeeld in de lange intro van A Postcard To Nina. Andere hoogtepunten van de avond zijn de mooie cover van Arthur Russels A Little Lost en afsluiter Pocket Full Of Money waarin het publiek als achtergrondkoor wordt gebruikt. Een bijzonder mooie avond met een bijzonder getalenteerde liedjesschrijver.

Jens Lekman - A Postcard To Nina (Night Falls Over Kortedala)