Ik ben de laatste tijd een slechte vriend geweest, maar zo mogelijk nog een slechtere blogger. Nu wisten mijn vrienden waar het aan lag, dus daar was mijn afwezigheid niet vreemd. Hier op mijn weblog bleef het echter gewoon akelig stil, zonder enige waarschuwing of uitleg. Twee dagen na mijn laatste stukje ontving ik de sleutels van mijn nieuwe huis, waarna ik elke seconde van mijn vrije tijd heb doorgebracht met klussen. Zes weken lang bestond mijn leven uit stuc, verf en schuurpapier en dat in een (zo leek het) eeuwigdurend ritme van werken-klussen-slapen-werken-klussen-slapen. Daarnaast mag het wellicht stoer klinken om te zeggen dat je twee huizen bezit, praktisch is het allerminst. Voor muziek was geen plaats. Mijn cd's zaten ingepakt, het internet is afgesloten en ik heb dus al weken niets nieuws meer gehoord. Wel kwam ik na lange tijd weer eens in aanraking met radio, weet ik dus voor het eerst in 15 jaar wie de hitlijsten aanvoert en kan ik de meest onzinnige en foute popliedjes woord voor woord meezingen. Inmiddels ben ik verhuisd en wil ik het schrijven hier weer een beetje op gaan pikken. Handicap daarbij is wel dat ik nog niet aangesloten ben op het internet en dat dat ook nog wel een week of 4 zal gaan duren. In de tussentijd zal ik toch mijn best doen hier regelmatig een bericht achter te laten.
Nieuwe dingen heb ik zoals gezegd dus niet meegekregen, maar gelukkig staat er nog genoeg op mijn Ipod waar ik nog niet over geschreven had. Bijvoorbeeld over
Camille, wiens laatste album
Music Hole ik na een paar luisterbeurten enigzins teleurgesteld terzijde had geschoven. Camille heeft het namelijk in haar hoofd gehaald in het Engels te gaan zingen. Nu de aanvankelijke teleurstelling wat gezakt is en we weer wat luisterbeurten verder zijn kan ik toch nog van deze hernieuwde Camille genieten, hoewel ik hoop dat het een eenmalig uitstapje naar de Engelse taal zal zijn.
Home is where it hurts zingt Camille en dat klopt! Dat doet het ook in de trein, op mijn werk, op de fiets, maar vooral dus in mijn nieuwe huis. Mijn handen, rug, schouders, kont, benen: alles doet zeer. Klussen is niet goed voor een weblog, maar nog minder goed voor een mens.
Camille -
Home is where it hurts (Music Hole)
Blije nerds met blije liedjes: een kortere en betere beschijving van het uit Minneapolis afkomstige One For The Team kan ik niet verzinnen. Vanaf deze week is hun tweede album Build It Up digitaal te verkrijgen via Itunes en over een aantal maanden ook in meer fysieke vorm. Gelukkig maar, want de blijdschap blijkt zeer aanstekelijk! De prettige samenzang van Ian Anderson en Grace Fiddler doet nog het meeste denken aan de liedjes van Tilly And The Wall, waar ze dan ook mee op tour zijn geweest. Een leuke ontdekking voor deze lente:
