Emiliana Torrini live in Paradiso

Deze week stonden we twee keer in Paradiso, dinsdag bij Woodpigeon, vrijdag bij het liefste meisje uit de popmuziek: Emiliana Torrini. Zelden zo'n lieflijke verschijning op een podium gezien. Vier jaar geleden natuurlijk ook al, toen in de kleinere bovenzaal, maar nu dus in een bomvolle grote zaal. Haar ster is immers rijzende door op de proppen te komen met al weer het derde wonderschone album op rij. Waar het concert ten tijde van Fisherman´s Woman erg mooi was, maar af en toe wel wat pit kon gebruiken, zorgen de up-tempo liedjes van Me And Armini voor de boost die het concert dit keer helemaal onvergetelijk maken. Het ene moment staat iedereen met een brok in de keel te luisteren naar een prachtig liefdeslied, het volgende moment stuiter je vrolijk mee op Jungle Drum. En dat dus onderbroken door de schattige annekdotes van de IJslandse. Nimmer heb ik een zangers zo lief horen vragen of de zaal misschien wat stiller kan zijn, haar shus! werd een schattig sjoesss. Nu maar hopen dat we niet weer zo lang op een nieuw album hoeven wachten. Ik kan namelijk niet wachten haar weer te zien!

Emiliana Torrini - Jungle Drum (Me And Armini)

Woodpigeon live in Paradiso

Ieder jaar is er wel een bandje dat je beschouwt al ontdekking van het jaar. In 2007 was dat Pelle Carlberg, in 2008 Woodpigeon. Carlberg zag ik tot op heden helaas nimmer live, afgelopen dinsdag was Woodpigeon gelukkig wel aan de beurt. De Canadezen hebben met hun optreden slechts een halve (kleine) zaal van Paradiso weten te vullen, maar weten desondanks een mooie avond te verzorgen. Een drummer is niet meegekomen en tijdens het optreden blijkt al snel waar dit door veroorzaakt wordt. Het gezelschap blijkt namelijk niet te beschikken over een tourbus en beweegt zich derhalve door Europa per trein. Ook zonder drumstel zal dat nog heel wat gesjouw hebben opgeleverd, gezien het feit dat het zeskoppig gezelschap heel wat instrumenten (denk cello en meerdere elektrische piano's) met zich mee moest dragen. Los van de logistiek moet gezegd worden dat ze een puik optreden verzorgen. De lieflijke liedjes worden met verve gebracht, al wordt het nooit zo mooi als op plaat. Toch beklijft het gevoel van mijn jaarlijst: "Indiepop zoals indiepop hoort te klinken. Een veelbelovende band voor de toekomst!" Na afloop pikken we nog een aantal nummertjes mee van funklegendes Tower Of Power, een groter contrast (zowel qua muziek als qua bezoekersaantal) is bijna niet denkbaar.

Woodpigeon - Knock Knock (Treasury Library Canada)

Woodpigeon - Oberkampf (Houndstooth Europa EP)

Jesus Is My Friend

Waarom zou je iets grappigs bedenken als de realiteit zo oneindig veel grappiger (en enger) is. Dit filmpje maakte mij in ieder geval erg blij, hoewel je het deuntje de komende dagen niet meer uit je hoofd zult krijgen...

Antony

Ik zou zweren dat ik in in al die tijd dat ik dit weblog heb, ruim 3 jaar en 3 maanden onmiddels al weer, al meerdere keren aandacht had besteedt aan het fenomeen Antony. Bij het terugkijken blijkt daar echter niets van. Nu weet ik zeker dat ik meerdere keren aan een stukje over Antony & The Johnsons ben begonnen, over zijn eerdere platen en als cover van de week, maar blijkbaar zijn die stukjes de conceptstatus nooit ontgroeid (u moest eens weten wat u allemaal mist door mijn weggooi gedrag). Nu de problemen met mijn internetverbinding even plotseling en miraculeus zijn verdwenen als dat ze onstonden, is het dus hoog tijd de man te eren die mijn ochtenden al weken weet te verblijden met zijn ijle hoge stem. Waar Al Gore mij slechts weet te irriteren met zijn boodschap over een maakbare wereld (ben ik de enige die zijn documentaire niet kan zien?) voert de schoonheid van de liedjes bij Antony de boventoon. Persoonlijk vind ik dat Antony zich (ondanks de wat moralistische toon) wederom overtroffen heeft, zijn nieuwe album The Crying Light bevat eigenlijk geen zwaktepunten.

Antony & The Johnsons - Kiss My Name

Cover van de week: Kesang Marstrand

Het is nog niet echt een vruchtbaar blogjaar geweest. Slechts 5 stukjes in januari, niet uit onwil, eerder onmacht. Druk, druk, druk... Afgelopen week was helemaal dramatisch: geveld door het griepvirus en geen puf om op zoek te gaan naar iets leuks, laat staan om er over te schrijven. Eigenlijk was op de bank liggen al te veel moeite. Gelukkig zijn er altijd mensen die je te hulp schieten, bijvoorbeeld met een goede suggestie voor de cover van de week (merci Guuzbourg) en nu ik weer beter ben is het tijd om de schade in te halen: De naam Kesang Marstrand zal niet bij iedereen een belletje doen rinkelen, maar dat is onterecht. Haar deze winter verschenen debuutalbum Bodega Rose, staat bol van de lieflijke gitaarliedjes die het erg goed doen in combinatie met een knapperend haardvuurtje en een glaasje rode wijn. En dat album bevat naast liedjes van haar eigen hand dus ook nog een mooie cover van een McCartney & Jackson nummer:

Kesang Marstrand - Say Say Say (Paul McCartney & Michael Jackson Cover)