Bril

Het feit dat er deze week al geen columns meer op de voorpagina van de Vokskrant verschenen zorgde al voor angstige voorgevoelens. Vanmorgen bracht de radio het definitieve slechte nieuws: Martin Bril is niet meer. Mijn dagen zullen vanaf nu anders verlopen. Nooit meer "tja", nooit meer "enfin", nooit meer "rokjesdag" in de krant...

Dit jaar mocht hij hem zelf nog meemaken, hij viel gelukkig vroeg. De komende jaren zal op rokjesdag niet alleen het feest van de lente worden bejubeld, maar ook het talent van Bril:

Tom Waits - You Can Never Hold Back Spring

Cover van de week: The Lemonheads & Liv Tyler

Sommige mensen hebben alles mee: goede looks, een kruiwagen in de vorm van een zingende vader, acteertalent... Dat zou toch ergens moeten eindigen denk je dan. Maar nee, Liv blijkt nog te kunnen zingen ook! Gelukkig niet op dezelfde manier als haar vader, maar lieflijk en bijna op fluistertoon. Precies zoals ik het graag hoor. Wat een briljant idee van Evan Dando om haar te vragen voor één van de nummers op het binnenkort te verschijnen coveralbum van The Lemonheads. De twee kenden elkaar nog van Heavy, een film die destijds (1995) behoorlijk wat indruk op me maakte, hoog tijd dus voor een herhaling. Maar wil eerst iemand Liv een platencontract aanbieden en een heel album door haar vol laten zingen? Bij voorkeur in het Frans... Zucht...

The Lemonheads & Liv Tyler - Hey, That's No Way To Say Goodbye (Leonard Cohen Cover) (Varshons)

Bishop Allen

Bishop Allen is terug met een nieuw zonnig album genaamd Grrr... Technisch gezien is het zelfs hun eerste volwaardige album, aangezien de vorige plaat (The Broken String) een verzameling van de beste nummers van hun EPtjes was. Ook nu staat de plaat vol sprankelende liedjes met een vrolijke inslag. De vorige keer dat ze in het land waren moest ik helaas hun optreden aan me voorbij laten gaan, maar deze week zijn ze weer terug en gezien het zonnige weer heb ik er erg veel zin in om ze te gaan zien. Vanavond staan ze in Paradiso, morgen in het Groningense Vera en vrijdag zal ik aanwezig zijn in de Ekko.

Bishop Allen - Dimmer (Grrr...)

Bishop Allen - The Ancient Common Sense Of Things (Grrr...)

The Whitest Boy Alive

Het wordt een ware Scandinavische aangelegenheid in Rotterdam volgend weekend op Motel Mozaïque, met naast het eerder genoemde Loney Dear ook A Camp (met Nina Persson van The Cardigans) en één van de leukste livebands die ik de laatste jaren heb gezien: The Whitest Boy Alive. Bij het optreden van Erlen Øye en consorten in de kleine zaal van Paradiso dat ik bezocht kon niemand stil blijven staan. Zelfs bij uw inwitte verslaggever kwamen de heupen los en gingen de voetjes van de vloer. Nu verschijnt het tweede album getiteld Rules, wat de sfeer van de optredens goed weet te benaderen: opgenomen in 1 take met echte instrumenten en zonder dubs, terwijl het de pan uit swingt. Hopelijk komen ze later in het jaar nogmaals terug naar Nederland, want Motel Mozaïque laat ik dit jaar schieten voor een weekje Portugal. Rules gaat in ieder geval mee naar het zonnige zuiden, het is nu al één van mijn favoriete platen van dit jaar:

The Whitest Boy Alive - High On The Heels (Rules)

P.S. Voor degenen die de andere band (oftewel de akoestische kant) van Erlend Øye missen, dit jaar verschijnt ook nog een nieuw album van The Kings Of Convenience!