Jaarlijstje 2008

1) Elbow – The Seldom Seen Kid

Pijnlijk melancholisch, maar wonderschoon tegelijkertijd. Kleine liedjes met een wonderlijk bombastisch geluid.

Elbow - The Fix

2) Ron Sexsmith – Exit Strategy Of The Soul

Rijker gearrangeerd dan ooit, maar snijdt met zijn bijzondere stem weer diepe kerven in de ziel.

Ron Sexsmith - This Is How I Know

3) Welcome Wagon – Welcome To The Welcome Wagon

Protégées van Sufjan Stevens (of is hij het toch zelf?), die zelfs de hardnekkigste atheïst aan de gospel krijgen.

Welcome Wagon - Sold! To the Nice Rich Man

4) Eli Paperboy Reed & The True Loves – Roll With You

Een blanke twintiger met zó veel soul, dat hij wel de reïncarnatie van Otis Redding moet zijn.

Eli Paperboy Reed & The True Love - Take My Love With You

5) Fleet Foxes – Fleet Foxes

Pastorale samenzang à la Crosby, Stills & Nash. Niet van deze tijd zo mooi.

Fleet Foxes - White Winter Hymnal

6) Emiliana Torrini – Me And Armini

IJslandse schone hervindt de vreugde in het leven en dat is te horen ook!

Emiliana Torrini - Jungle Drum

7) Jamie Lidell – Jim

Losgeweekt van zijn electronica bewijst Lidell dat je niet zwart hoeft te zijn om een meesterlijke soulplaat te maken.

Jamie Lidell - Where D'You Go

8) Woodpigeon – Songbook

Indiepop zoals indiepop hoort te klinken. Een veelbelovende band voor de toekomst!

Woodpigeon - Home as a Romanticized Concept Where Everyone Loves You Always and Forever


9) Berry – Mademoiselle

De zomer had maar één koningin, de zomerkoningin der Lieve Franse meisjes.

Berry - Mademoiselle

10) The Blood Red Shoes – Box Of Secrets

Lieflijke gitariste en maniakale drummer doen mij verlangen naar tijden dat ik me nog aan pogoën overgaf.

The Blood Red Shoes - I Wish I Was Someone Better

Kerstmis is niks zonder Kerstmix (2008)

Net als voorgaande jaren ook nu weer een fijne compilatie om de dagen met de familie door te komen (editie nummer vier al weer):

The Blues Are Still Blue Presents:

de 'Hoe kom ik deze dagen in godsnaam door... Kerstmix 2008'

Belle & Sebastian – Are You Coming Over For Christmas?
Fleet Foxes – White Winter Hymnal
Nick Cave & The Bad Seeds – Fifteen Feet Of Pure White Snow
Oh Sweet Music! – Oh Sweet Christmas!
Chuck Berry – Merry Christmas Baby

Pearl Jam – Someday At Christmas
The Welcome Wagon – But For You Who Fear My Name
The Raveonettes – Come On Santa
Okkervil River – Listening To Otis Redding At Home During Christmas
Slow Club – Christmas TV
Lucky Fonz III – Christmas Lights In A Cave
Zee Avi – No Christmas For Me
Calexico – Gift X-Change
Albert King – Santa Claus Wants Some Loving
Audiotransparent – December Radio
Barbary Coasters – I Want A Monkey For Christmas
Dressy Bessy – All The Right Reasons
Fiona Apple – Frosty The Snowman
First Aid Kit – Blue Christmas
Sufjan Stevens – That Was The Worst Christmas Ever!

Cover van de week: Zooey

Het internet afstruinend naar een leuke nieuwe cover kwam ik op de site van Zooey terecht. Ergens op mijn computer moet nog een oude cover van Zooey staan (You Gave Your Love To Me Sweetly van Weezer), waaraan ik goede herinneringen heb. Toen ik zag dat er een nieuwe cover op de website stond maakte mijn hart dan ook een sprongetje en gelukkig bevalt Father To A Sister Of Thought wederom erg goed. Straks toch maar even hun plaat Pique-nique et jeux dans l'eau uit 2005 downloaden, want dit smaakt naar meer:

Zooey - Father To A Sister Of Thought (Pavement Cover)

Een aantal jaren terug verscheen er ook een kerst EP van dit duo, die je nu via Christmas A Go Go ook nog kan binnenhalen.

Belle & Sebastian: The BBC Sessions

Het blijft maar wachten tot er eindelijk weer een nieuw album van Belle & Sebastian verschijnt en ondertussen is er ook nog steeds weinig nieuws over de musical God Help The Girl. Gelukkig had het oude label van de Schotten (Jeepster) nog wat fijn oud werk op de plank liggen, wat (na het succes van de eerder verschenen compilatie Push Barman To Open Old Wounds) wederom goud zal blijken te zijn. Natuurlijk heeft iedere rechtgeaarde fan de opnamen van de BBC al jaren op zijn/haar computer staan, maar een ziverkleurig schijfje in handen hebben blijft altijd fijner. Daarnaast bevat The BBC Sessions een drietal nummers die nog nooit eerder op een officieel album verschenen. Naast (My Girl's Got) Miraculous Technique en het door Isobel Campbell gezongen Nothing In My Silence is dat The Magic Of A Kind Word dat mooie herinneringen oproept van het legendarische concert op Motel Mozaique, waar dit nummer ook werd gespeeld. Dat concert op Motel Mozaique valt overigens nog steeds te beluisteren via 3voor12. De tweede cd bevat het een concert in Belfast uit 2001, waar meerdere leuke covers werden gespeeld. Eén van die covers is Here Comes The Sun van The Beatles. dat eveneens gespeeld werd op Motel Mozaique. Om kort te zijn: een heerlijke trip down memory lane.

Belle & Sebastian - The Magic Of A Kind Word (The BBC Sessions)

Santa to the rescue

Ook zo'n enorme hekel aan die vreselijke brij van weke kerstliedjes die je ieder jaar weer door de radiostations of je schoonmoeder wordt voorgeschoteld? Vlucht snel naar Christmas A Go Go, want daar zorgen we er voor dat je de kerstdagen doorkomt met muziek die wel te pruimen valt.
Wat te denken van bijvoorbeeld Bullette:

Bullette - Christmas Blank

Bullette - The Finest Gifts

Cover van de week: Wilco & Fleet Foxes

Velen hebben hun album op nummer 1 staan in hun jaarlijstje van 2008. En ook mij hebben de heren van Fleet Foxes weten te raken. Nummer 1 zullen ze niet halen, maar ze hebben samen met Wilco wél gezorgd voor de mooiste cover van het jaar. Als vijftienjarige jongen was ik totaal verknocht aan de versie van Joan Baez, eindelijk is er een volwaardig alternatief:

Wilco & Fleet Foxes - I Shall Be Released (Bob Dylan Cover)

Frida Hyvonen

Je moet er van houden, van pathetische vrouwen. Maar wanneer je haar in je hart sluit krijg je daar veel liefde en schoonheid voor terug. Frida Hyvonen galmt er ook op haar derde album Silence Is Wild weer vrolijk op los. Erg mooi wat mij betreft en op de één of andere manier een echte winterplaat. Altijd als ze in het land is voor een optreden heb ik al wat anders, zo ook deze keer (maar wie verzint dan ook in het Sinterklaasweekend naar Nederland te komen). Zondag in Paradiso, zaterdag in het landelijk gelegen Roepaen te Ottersum. Uit betrouwbare bron heb ik inmiddels vernomen dat je daar als fan twee kaarten voor de prijs van één krijgt.

Frida Hyvonen - Enemy Within (Silence Is Wild)

Cover van de week: Pozitive Orchestra

Na het laatste bericht en de stilte die daar op volgde, moet u wel gedacht hebben dat ik ergens diep in een put zat. Dat viel redelijk mee, het was althans niet erger dan andere jaren in dit jaargetijde. Daarnaast is het elders natuurlijk altijd nóg kouder en donkerder. Wat dacht u van Rusland, waarde leden van The Pozitive Orchestra echter in het geheel geen last lijken te hebben van een winterdip. Wat wil je ook met zo'n opbeurende naam. Van hun website begrijp ik helemaal niets, maar erg is dat niet want hun door strijkers gedreven covers zijn op zichzelf al grappig genoeg:

Pozitive Orchestra - Money For Nothing (Dire Straits Cover)

Pozitive Orchestra - Venus (Shocking Blue Cover)

Pozitive Orchestra - All Shook Up (Elvis Presley Cover)

Pozitive Orchestra - The Man Who Sold The World (David Bowie Cover)

Do you like what you hear? Hier zijn nog een aantal covers van ze te vinden.

Cover van de week: Nick Drake

Ik had gehoopt dat het tripje naar de tropische zon verlichting zou geven, maar de winterblues slaat altijd weer even onverbiddelijk toe. Zo ook dit jaar. Extreem blije muziek wil nog wel eens helpen, maar beter is het toch te zwelgen in melancholie. Bij wie kan je dan beter aankloppen dan bij Nick Drake, zo'n beetje de vereenzelving van depressiviteit:

Try another city, baby

Try another town

Wherever I have gone

Wherever I've been and gone

Wherever I have gone, the blues run the game

Nick Drake - Blues Run The Game (Jackson C. Frank Cover)

Ron Sexsmith live in de Melkweg

Zaterdag naar Amsterdam gereden voor een muzikaal avondje in de Melkweg. Vorige maand was ik nog aan het twijfelen welk concert ik die avond zou gaan bezoeken: Ladytron of toch Ron Sexsmith? Aangezien ik Ladytron al meerdere malen had gezien en Sexsmith nog nooit, terwijl hij me op plaat steeds weer weet te ontroeren, werd het uiteindelijk toch de Canadees. Bij aankomst bij de ingang van de Melkweg blijkt dat onze keuze er toe leidt dat we aan moeten sluiten bij de rij oude mannen, terwijl de andere ingang bevolkt wordt door übercoole jongeren. Voorprogramma Madison Violet is me veel te gladjes, maar wanneer Sexsmith zelf het podium betreedt met zijn twee begeleiders blijkt al snel dat we de juiste keuze hebben gemaakt. Wat heeft de man toch een prachtige stem en nog prachtiger liederen. Hoogtepunten? Brandy Alexander, Strawberry Blonde, Secret Heart: eigenlijk te veel om op te noemen. Het mooiste bewaart Sexsmith echter tot het laatst: als hij het podium wil verlaten schudt hij de hand van een fan, die hem een nummer influistert. Sexsmith aarzelt geen moment, speelt (alleen achtergebleven op het podium) Pretty Little Cemetry en brengt de avond terug tot haar ware essentie: man met gitaar op podium versus man met biertje in de zaal. Uitkomst? Emotionele knock-out door de man met gitaar.

Ron Sexsmith - Brandy Alexander (Exit Strategy Soul)

Op youtube vond ik een opname van Pretty Little Cemetry van afgelopen zaterdag. Feist heeft op haar laatste album trouwens ook een mooie versie van Brandy Alexander staan.

Lieve Franse Meisjes (56)

Vorig jaar stelde Guuzbourg onder de noemer Filles Fragiles een prachtig verzamelalbum vol Lieve Franse Meisjes samen. Na het succes van deel één kon een vervolg natuurlijk niet uitblijven en dat is er nu ook, binnen het jaar! Ook op deel twee is het Guuzbourg weer gelukt om een aantal pareltjes bij elkaar te vinden. Bekende namen als Coralie Clément en Carla Bruni staan zij aan zij met minder bekende dames van o.a. Poney Express en Etyl. Daarnaast is er deze keer ook aandacht voor Nederlandse vrouwen, die natuurlijk wél in de Franse taal moesten zingen. Naast de altijd lieflijke Leine is de naam Liesbeth List daarbij een aardige verassing, aangezien haar zangstijl nu niet echt lijkt te rijmen met die van de zuchtmeisjes. Haar versie van Gainsbourgklassieker L'Anamour is echter beeldschoon (nooit gedacht dat ik dat ooit nog over La List zou zeggen) en een mooie aanvulling op de Franse schonen. Guuzbourg heeft weer een fantastische klus geklaard, dat een feestje in stijl verdiend en dat feestje komt er ook. Volgende week treden Peppermoon, Françoiz Breut en Vanessa Contenay-Quinones op in Amsterdam en Leiden. Gaat dat zien en beluisteren!

Leine - La Pénombre des Pays-Bas

Verkiezingsnacht met The Decemberists

Vannacht weten we het (hoogstwaarschijnlijk) zeker: wordt Barack Obama de eerste zwarte president van Amerika? Aan de steun van The Decemberists heeft het in ieder geval niet ontbroken. Gelukkig heeft de politiek niet al hun energie opgeslurpt, want inmiddels zijn ze hard bezig een waardige opvolger van The Crane Wife te produceren. Sommige nummers bleken niet te passen binnen het concept van het nieuw te verschijnen album en worden nu onder de noemer Always The Bridesmaid: A Singles Series uitgebracht (zowel digitaal als op vinyl). Half oktober verscheen de eerste single al met Valerie Plame (De CIA-agente wiens identiteit werd prijsgegeven door de regering Bush) en het nog mooiere O New England. Het mogen immers wel tussendoortjes zijn, maar dat betekent nog niet dat de hoge kwaliteit uit het oog is verloren. Vandaag en 2 december verschijnen de volgende twee singles en dan maar wachten op het nieuwe album...

The Decemberists - O New England (Always The Bridesmaid: A Singles Series I)

Billie The Vision & the Dancers

Net als (bijna) elk jaar verblijden Billie The Vision & The Dancers ons ook dit jaar weer met een album vol heerlijk zomerse liedjes. Ieder jaar bewaar ik de eerste luisterbeurt van het nieuwe album van Billie The Vision & The Dancers voor de eerste dag van mijn vakantie. Ook deze keer had ik speciaal gewacht met luisteren totdat ik lekker op het strand van Curacao lag. Dat wachten kan natuurlijk leiden tot teleurstelling, maar dat deed het de eerste drie keer niet en ook bij het vierde album stellen Billie cum suis wederom niet teleur. Ik heb de zomer in mijn bol terwijl buiten de nachtvorst toeslaat. Wie last krijgt van de winterblues kan wel een snufje van deze Zweedse geluksmakers gebruiken:

Billie The Vision & The Dancers - Groovy (I Used To Wander These Streets)

Meer horen? Op hun website kan je alle albums gratis downloaden.

Cover van de week: Radiohead

U vroeg zich wellicht af waarom het hier zo stil was. Dat kwam doordat ik op een tropisch eiland op het strand zat. Althans, totdat Omar Curacao probeerde op te slokken. Het resultaat: geen begaanbare stranden meer, straten onder water, maar gelukkig geen doden. Toch was het een heerlijke vakantie, mede dankzij het verorberen van leguaan, geit, barracuda en sproetvis.

Radiohead – On The Beach (Neil Young Cover)

Ron Sexsmith

Het is inmiddels al weer zijn elfde album, Exit Strategy Soul, dat gelijktijdig met het nieuwe album van Emiliana Torrini op de mat lag (zou trouwens een mooi duet opleveren, die twee samen) en verdient eveneens een plaatsje bij de tien beste platen van dit jaar. Ron Sexsmith blijft verrassen met zijn wonderschone liedjes waarin hij elke weer zijn hele ziel en zaligheid legt, maar immer ingetogen blijft. Altijd krijg ik er weer kippenvel van en zwelg ik in melancholie. Zaterdag 8 november staat hij in de oude zaal van de Melkweg, terwijl Ladytron in de andere zaal optreedt. Welk optreden ga ik bezoeken? Een duivels dillemma, voorlopig ligt Sexmith voor in de peilingen.

Ron Sexsmith - Impossible World (Exit Strategy Soul)

Emiliana Torrini - Me And Armini

Een aantal maanden geleden had ik alleen nog maar de eerste single en naamgever van het nieuwe album van Emiliana Torrini gehoord, maar inmiddels is het gehele album hier op de mat geland en blijkt het het album inderdaad zo goed als ik in eerste instantie had gehoopt. Wees maar niet bang, Me And Armini is het enige nummer dat enigzins refereert aan reggae. Wel zijn de akoestische gitaren die voorganger Fisherman's Woman ingeruild voor elektonische exemplaren. Als geheel is het album interessanter geworden, doordat Me And Armini naast mooie luisterliedjes (zoals het hieronder te beluisteren Ha Ha) ook vrolijke uptempo nummers als Jungle Drum bevat. Fisherman's Woman eindigde als negende in mijn jaarlijstje van 2005 en ik heb het gevoel dat Emiliana dit jaar zelfs hoger gaat eindigen. Volgende week is ze live te bewonderen in Paradiso en Tivoli de Helling. Helaas ben ik daar deze keer niet bij, aangezien ik dan met mijn voeten in het zand op een wit bountystrand te vinden zal zijn.

Emiliana Torrini - Ha Ha (Me And Armini)

Le Switch

Het was eigenlijk mijn bedoeling om vandaag een nieuwe bijdrage aan het feuilleton over de Lieve Franse Meisjes te leveren, de foto en mp3 stonden sinds gisteravond klaar. Van uitstel komt echter afstel, want toen ik vanmorgen een rondje maakte langs de muziekblogs die ik graag lees, bleek The Sound Of Musique hetzelfde nummer van hetzelfde meisje te hebben geplaatst. Alleen maar positief natuurlijk, maar het ontnam mij even de lust er nog een stukje aan te wagen. Beluister dus hier snel het nummer Comme Des Enfants van (de slechts achttien jaar oude) Béatrice Martin (a.k.a. Coeur De Pirate).

Om toch in de Franse sfeer te blijven vandaag dan maar een stukje over een band met een Frans lidwoord in de naam. Daar houdt de Franse connectie met Le Switch dan ook wel op, want muzikaal is het toch echt Amerika wat de klok slaat. Vorig jaar verscheen hun debuut EP Hello Today, waarna de band dit jaar de kans kreeg om via het label van mp3 blog Aquarium Drunkard (Autumn Tone) hun eerste volledige album uit te brengen. Die plaat is er nu en de nummers die ik er tot nu toe van gehoord heb klinken wederom erg goed, met name dankzij het contrast tussen de vrolijke deuntjes en de rauwe stem van voorman Aaron Kyle.

Le Switch - Country Song (And Now… Le Switch)

Le Switch - Tongue Tied (Hello Today)

Le Switch - Living In Another World (Hello Today)

All Girl Summer Fun Band

Gisteren gaf ik nog een tuinfeest, maar vandaag zit ik met een extra vest te bibberen van de kou en te twijfelen over het al dan niet voor het eerst gebruiken van de centrale verwarming van ons nieuwe huis. Dit is het definitieve einde van de zomer (die er eigenlijk nooit echt is geweest) dus zonnig nieuws kunnen we wel gebruiken. Dat zonnige nieuws komt uit Amerika en wel van de All Girl Summer Fun Band (nu geheel vernieuwd! verder als trio!) die na vijf stille jaren weer met een nieuw album zijn gekomen. Looking Into It bevat weer die heerlijke meisjespop waar ik zo van hou: rammelende gitaren, fijne koortjes en vooral veel plezier. Te laat voor de zomer, maar daar maalt niemand om:

All Girl Summer Fun Band - Rewind (Looking Into It)

Alles kan een mens gelukkig maken

Gisteren verloor ik mijn telefoon en leek de wereld verloren. Vandaag bleek de mensheid goed en dan met name de aardige (voor Geert Wilders noem ik het er even bij) Marokkaanse vrouw die hem gevonden had en hem weer bij me terugbezorgde. Wanneer je dan ook nog leest dat Natalie Portman weer bij zinnen is gekomen en die engerd van een Devendra Banhart heeft verlaten (werd u hier niet misselijk van?), kan de dag helemaal niet meer stuk. Zonnetje erbij, Natalie Portman's Shaved Head (briljante bandnaam, maar nooit meer doen Natalie!) keihard uit de speakers en over twee uur is het weekend: TOP

Natalie Portman's Shaved Head - My Sophisticated Side Ponytail

Cover van de week: Dream Bitches

Een nieuw album van Belle & Sebastian is altijd goed nieuws, jammer genoeg gaat het echter niet om een echte nieuwe plaat, maar om een verzameling oude opnames voor de BBC. De band zit inmiddels al weer zo'n jaar of zes niet meer bij Jeepster, maar dat belet deze platenmaatschappij niet om al het matreiaal dat ze nog bezitten in compilaties uit te brengen. The BBC Sessions behelst dan ook de periode tussen 1996 en 2001 en bevat onder andere de laatste nummers waar Isobel Campbell aan mee werkte (maar die nooit een studioplaat zouden halen) voordat zij de band definitief verliet.

The BBC Sessions bevat ook een in Belfast opgenomen versie van Me And The Major, dat onlangs ook nog door de Dream Bitches werd opgenomen voor hun tweede album Coke-and-Spiriters en geheel niet onverdienstelijk:

Dream Bitches - Me And The Major (Belle & Sebastian Cover) (Coke-and-Spiriters)

Dream Bitches - Maniacal Mechanic (Coke-and-Spiriters)

Cover van de week: Elbow

Zomaar twee berichten uit de Britse pers de afgelopen week: Elbow wint de Nationwide Mercury Prize en Amy glijdt nog wat verder de goot in. Wanneer je deze twee berichten combineert krijg je echter een wonderschone samensmelting, oftewel de cover van deze week:

Elbow - Back To Black (Amy Winehouse Cover)

Sam Baker

Het album Pretty World van Sam Baker hoorde ik in januari van dit jaar voor het eerst en was meteen verkocht. Te laat voor mijn jaarlijstje van 2007 (waar het mogelijk zelfs de eerste plaats van Amy had kunnen inpikken), maar voor goede muziek is het gelukkig nooit echt te laat en al helemaal niet voor de tijdloze muziek van Baker. Hij weet je te raken met zijn verhalen, terwijl hij meer praat dan zingt. Zijn bijzondere stemgeluid is het gevolg van zijn (gedeeltelijke) doofheid, een overblijfsel van een terroristische aanslag die hij maar ternauwernood overleefde. Een bomaanslag op een trein in Peru kostte het leven aan de Duitse familie in de coupé waarin ook Baker zich bevond. Baker raakte zwaar gewond met onder andere een doorboorde dijbeenslagader en een verbrijzelde hand, waardoor hij lang moest revalideren en uiteindelijk met zijn andere hand gitaar moest leren spelen.

Sinds ik Pretty World leerde kennen had ik de hoop Baker een keer in levende lijve te kunnen aanschouwen, een wens die zondagavond in Paradiso in vervulling kwam. Bij aankomst in Amsterdam blijkt het concert verplaatst van de kleine naar de grote zaal. Wat in beginsel een tegenvaller lijkt (een grote zaal vol stoelen), blijkt gedurende het concert bijzonder goed te werken. Paradiso is sfeervoller dan ooit en Baker (begeleid op gitaar en viool) heeft er duidelijk zin in. Ademloos luistert de zaal toe, om na afloop van elk nummer in een devoot applaus los te barsten: een zaal vol gelovers. Kippenvelmomenten zijn er genoeg, bijvoorbeeld wanneer Baker vertelt over de blik in de ogen van het Duitse jongetje naast hem in de trein als de bom ontploft, om daarna met zijn mondharmonica het begin van Broken Fingers in te luiden. Wanneer de langharige Texaan na afloop van het concert in de hal ook een uiterst aimabel man (en knuffeldier) blijkt, waar het leuk mee praten is, zorgen in de zaal The Lovell Sisters (een wat gladdere variant van The Peasall Sisters) voor een passende afsluiting van een geslaagde avond.

Sam Baker - Boxes (Pretty World)

Sam Baker - Orphan (Pretty World)

Cover van de week: Neil Finn

Deze week werd "The King Of Pop" vijftig jaar oud en lijkt dat te hebben gevierd met wéér een nieuwe neus. Goede muziek maakt hij al decennia niet meer, dus vandaag maar teruggrijpen naar ouder materiaal, gespeeld door een ander. Toevallig had ik deze kale cover van Neil Finn nog liggen. Een mooi liedje en een mooie stem, meer is overbodig:

Neil Finn - Billy Jean (Michael Jackson Cover)

10 jaar Pop-O-Matic in Tivoli

Het is een beetje vreemde week geweest. Die vreemde week begon toen ik woensdag mijn passe-partoutkaartje omruilde voor een blauw polsbandje. Polsbandjes zijn niet fijn en ook deze keer deed ik hem natuuurlijk weer net te strak om. Daarnaast moest er tussendoor ook nog gewoon gewerkt worden, inclusief blauw bandje.

Het optreden van The Gossip was in ieder geval erg goed. Beth Ditto in een minuscuul strak jurkje blijkt live nog harder te zingen dan op plaat, wat overigens een compliment is. Wat een vrouw, de schaamte totaal voorbij. Voor wie er woensdag niet bij kon zijn is er het dit jaar verschenen album Live In Liverpool, maar moet haar snel eens in levende lijve gaan bewonderen.

Toen ik (na de donderdag verstek te laten gaan) vrijdag Tivoli wilde betreden werd ik tegengehouden door de beveiliging: of ik me kon legitimeren. Dat kon ik dus niet. Hoe oud ik dan wel niet was, werd me gevraagd. Een vraag die me veertien jaar geleden voor het laatst werd gesteld toen ik als vijftienjarig jochie de Soos in Almkerk voor het eerst wilde bezoeken. Toen ik uiteindelijk mijn ware leeftijd onthulde, moest de portier me nog even kwijt dat ik zo jong uit zag, om daarna de leeftijd van mijn eega een aantal jaren te hoog in te schatten en haar door de drempel van dertig heen te jagen. Weer twee vrienden gemaakt...

Het optreden van The Bees was in één woord geweldig, niet van deze tijd zo geweldig. Op het eerste gezicht lijkt het alsof ze zes willekeurige kerels uit de kroeg hebben gerukt en op het podium hebben geduwd, maar als ze beginnen te spelen blijkt de chemie tussen de mannen uitstekend en volgt een optreden vol aanstekelijke retro-liedjes.

The Madd hebben we helaas gemist. Over het hoe en waarom van dat missen zijn twee verschillende theorieën. Theorie één is dat we gewoon te laat waren en ze al hadden opgetreden voor The Bees. Theorie twee is dat we ze hebben gemist toen bleek dat de heren van Belle & Sebastian pas tegen enen zouden verschijnen en wij besloten tijdelijk naar Kafé België te verkassen. Toen we daarna weer terugkeerden in Tivoli viel het draaien van het Belle & Sebastian DJteam ons in nogal tegen (geef ons St. Paul maar), waardoor het laaste restje danslust verdween en besloten werd nog maar weer even de kroeg in te duiken.

Toen ik vanochtend wakker werd en in de spiegel keek was het moeilijk voor te stellen waar de portier een sprankje jeugd had kunnen bespeuren. Vanavond ben ik (ook voor het eerst in zo'n veertien jaar) te vinden op het derde strandje van Woudrichem voor een feestje. Jong denken is jong zijn.

Gossip - Yr Mangled Heart (Live In Liverpool)

The Bees - Listening Man (Octopus)

The Very Sexuals

Pien Feith is een aardig bezig bijtje. Vorig jaar verscheen al een plaat (The Wilderness Sound) van haar eigen band (eveneens Pien Feith genaamd) op haar eigen platenlabel Badmintone Records. In datzelfde jaar en op datzelfde label bracht Feith met Jelte Heringa en Maarten Besseling onder de naam Neonbelle In A Cabin With uit en nu is er al weer een nieuwe plaat. Hoezo productief! Deze keer is Feith met onder andere Joep van Son (The Sugarettes) de studio ingedoken en zijn ze er als The Very Sexuals weer uitgekomen, met als resultaat een lekkere stapel liedjes vol man/vrouw samenzang. Mijn favoriete nummers van Post-Apocalyptic Love zijn Carla en Wrecked Century (dat me sterk doet denken aan Benjamin B., bestaan die eigenlijk nog?), of dat voor jou ook geldt kan je gemakkelijk zelf bepalen, aangezien het gehele album gratis te downloaden valt op hun site. Een leuk nieuw Nederlands bandje met mooie liedjes en bezig bijtje Pien Feith die de vrouwelijke vocalen voor haar rekening neemt, ik kan me slechtere woensdagen herinneren...

The Very Sexuals - Carla (Post-Apocalyptic Love)

Meer horen? Het hele album Post-Apocalyptic Love kan je hier (gratis en legaal) downloaden.

Pien Feith - Curfew (The Wilderness Sound)

Neonbelle - No Good Honey (In A Cabin With)

Meer horen? Het hele album In A Cabin With kan je hier (gratis en legaal) downloaden.

Cover van de week: Jarvis Cocker & Beth Ditto

Deze week wordt in Tivoli het tienjarig bestaan van dansavond Pop-O-Matic gevierd met een driedaags festival dat is samengesteld door dj St. Paul. Van de drie festivaldagen zal ik twee avonden in Tivoli te vinden zijn. Vrijdag bestaat zelfs de mogelijkheid dat ik een dansje ga wagen, als Chris, Bobby en Richard van Belle & Sebastian de avond (na optredens van The Bees en The Madd) achter de draaitafels af zullen sluiten. Twee dagen daarvoor ga ik ook nog voor het eerst Beth Ditto van The Gossip aanschouwen. Op plaat heeft miss Ditto al een aardige strot, live moet dit nog een tandje harder gaan. In ieder geval een goede aanleiding om de cover van het nummer Temptation die Ditto samen met Jarvis Cocker (Pulp) ten gehore brachten op de NME-awards uit te roepen tot cover van de week:

Jarvis Cocker & Beth Ditto - Temptation (Heaven 17 Cover)

Hello Saferide

Goed nieuws uit Zweden: na het vorig jaar verschenen album in het Zweeds (onder de naam Säkert!) heeft Annika Norlin weer tijd gevonden voor Hello Saferide en dus ook voor een tweede album in het Engels. Drie jaar na het debuut Introducing...Hello Saferide verschijnt volgende week dan ook de nieuwe single Anna en een maand later het album More Modern Short Stories From Hello Saferide. De rest van het album heb ik nog niet gehoord, maar hier is in ieder geval als voorproefje al de nieuwe single:

Hello Saferide - Anna (More Modern Short Stories From Hello Saferide)

En een oudje omdat het zo'n leuk nummer is:

Hello Saferide - San Francisco (Introducing...Hello Saferide)

Welcome To The Working Week

Het zit er weer op. Na twee weken luieren moet er uiteindelijk altijd toch weer gewerkt worden. De wereld blijkt uiteindelijk helemaal niet twee weken stil te hebben gestaan, zoals het voor ons voelde. In één dag de roerige werktijden van de afgelopen weken absorberen is vermoeiend. Héél vermoeiend.

Elvis Costello - Welcome To The Working Week (My Aim Is True)

Vakantie!

Ik knijp er een tijdje tussenuit. Over een week of twee ben ik weer terug...

I'm going on holiday, see you in two weeks...

The Madd - Je Suis Parti (Ongeneeslijk Beat)

Lieve Franse Meisjes (55)

De zomer is de perfecte tijd voor Lieve Franse Meisjes. Zwoele zomeravonden met een glaasje wijn vragen om de juiste begeleiding en de zuiderse meiskes doen het daarbij uitstekend. Mademoiselle van Berry verscheen al in februari, maar verdiende een zomerse atmosfeer voor een bespreking. Nu de zomer deze week eindelijk is aangebroken en mijn vakantie gelijktijdig begon is er eigenlijk geen mooier moment. Niet te veel woorden aan vuil maken dan ook, aan dit mooiste Franse album van dit jaar. Lekker luieren, luisteren en genieten is het devies:

Berry - Le Bonheur (Mademoiselle)

Berry - Belle Comme Tout (Mademoiselle)

Cover van de week: Scarlett Johansson

Na haar werkelijk prachtige vertolking van Summertime had ik hooggespannen verwachtingen van het debuutalbum van Scarlett Johansson. Gezien mijn voorliefde voor covers, Tom Waits en de zangkunsten van miss Johansson een schot in de roos zou je zeggen. Helaas werd het dat dus niet en ik geef Dave Sitek (van TV On The Radio) daar de schuld van. Zijn productie zorgde er voor dat het album mijns inziens te gedateerd en onluisterbaar werd: een compleet dichtgesmeerd geheel waarin Scarlett slecht hoorbaar was.

Deze week zag ik de film The Other Boleyn Girl (een film die je niet moet gaan kijken omwille van historiciteit, maar voor de acteerprestaties van de eerder genoemde Scarlett Johansson en de nog mooiere Nathalie Portman) en doken toevallig ook wat live-opnamen van Scarlett op. Begeleid door een band doet ze me denken aan Nico (alhoewel slechts een lightvariant) en met haar cover van Boys Don't Cry weet ze in ieder geval haar plek als cover van de week veilig stellen:

Scarlett Johansson - Boys Don't Cry (The Cure Cover)

Toch nog gevonden: de zomerplaat van 2008

Ieder jaar blijft het toch weer zoeken naar hét perfecte zomerplaatje. Eerlijk gezegd had ik de hoop dit jaar al bijna opgegeven, maar dankzij het meisje dat op dinsdag het bier schenkt is een paar dagen voor ik vertrek naar verre oorden het oordeel geveld. Waar Norman Cooke als Fatboy Slim al een tijdje niets noemenswaardigs meer heeft weten voort te brengen zorgt hij als The Brighton Port Authority voor het vrolijkste plaatje (én de leukste clip) van de zomer van 2008, met de hulp van niemand minder dan David Byrne en Dizzee Rascal:

The Brighton Port Authority - Toe Jam (feat. David Byrne & Dizzee Rascal)

Bekijk vooral ook de bijbehorende clip, glimlach gegarandeerd:

Lieve Franse Meisjes (54)

Ik zie het mevrouw Balkenende niet doen: met een sensuele stem broeierige liedjes in je oor fluisteren noch zichzelf nakend op een bank drapperen. Carla Bruni doet beide gelukkig wel en dat geeft op meerdere fronten een mooi resultaat. Na haar geroemde debuut Quelqu’un m’a dit ging ze op haar tweede album No Promises over op de Engelse taal, waar ze nu gelukkig weer van terug is gekomen. Op Comme Si De Rien N'était zingt Bruni net als op haar debuut weer voornamelijk in het Frans, wat een zegen is. Alleen de Dylan cover You Belong To Me is nog in het Engels en daardoor (hoe mooi ook) een vreemde eend in de bijt. Het album sluit af met een nummer dat eveneens niet in het Frans is gezongen, maar wél past bij het gevoel van de rest van de plaat. Il Vecchio E Il Bambino is misschien zelfs wel het mooiste nummer op de plaat:

Carla Bruni - Tu Es Ma Came (Comme Si De Rien N'était)

Carla Bruni - Il Vecchio E Il Bambino (Comme Si De Rien N'était)

Emiliana Torrini

We hebben er lang, veel te lang wat mij betreft, op moeten wachten maar eindelijk is er weer muzikaal nieuws over Emiliana Torrini te melden. Haar nieuwe single Me And Armini zwerft al een tijdje over het internet en klinkt weer erg lekker en zomers. Wat meer up-tempo dan haar laatsteling Fisherman's Woman, maar wederom karakteristiek Emilina Torrini. In september verschijn de gelijknamige plaat, ik kan kan niet wachten tot het zo ver is!

Emiliana Torrini - Me And Armini (Me And Armini)

Tellen met Feist

Vorige week had ik het met een collega op het werk over de combinatie van kinderen en muziek. Zij zat inmiddels elke dag vast aan K3, ik (zei de kinderloze man stoer) zou daar nooit aan beginnen. Daar moeten toch voldoende alternatieven voor te bedenken zijn, zou je zeggen. De voorbeelden die ik kon bedenken (bijvoorbeeld de heerlijke compilatie Colours Are Brighter) zijn echter in het Engels, maar mocht het ooit zo ver komen (en nee, geen plannen) dan ga ik eens op zoek naar Nederlandstalig materiaal. Een beetje muzikale opvoeding kan me niet vroeg genoeg beginnen en dat dat vruchten af kan werpen blijkt wel uit de leuke ervaring van Beatmeisje. Leren tellen met Feist lijkt me een goed begin:



P.S.
Had het stukje nog niet geschreven of er schoot me een leuk Nederlands kinderliedje te binnen door een nog leukere Nederlandse artiest. Als je van Marike Jager en haar Tweedehands Jas niet vrolijk wordt (ondanks de boodschap) ben je wel een echte brompot:

Tilly And The Wall

Vorige week schreef ik dat One For The Team me aan Tilly And The Wall deed denken. Sinds dit weekend heb ik hier thuis eindelijk weer internet, dus werd het hoog tijd eens te gaan kijken hoe het met de muzikale verrichten van Tilly And The Wall zelf stond. En wat bleek: ook zij hebben een nieuw album, genaamd O, dat ik de komende tijd eens nader zal gaan beluisteren. Eerste single Pot Kettle Black klinkt in ieder geval weer ouderwets lekker:

Tilly And The Wall - Pot Kettle Black (O)

Cover van de week: Au Revoir Simone

Deze maand verschijnt het album Life Beyond Mars: Bowie Covered dat (zoals de titel al doet vermoeden) geheel gevuld is met door hedendaagse elektronica bandjes ingespeelde covers van David Bowie nummers. Dat levert dingen op die door velen niet te pruimen gevonden zullen worden, maar ook parels van nummers. Persoonlijk zou ik je adviseren om de cd voor het laatste nummer begint af te zetten, aangezien The Thing zijn nummer beter Abstracte Herrie had kunnen noemen. Life On Mars haal ik er in ieder geval niét uit. Gelukkig zijn er dus ook lichtpuntjes zoals de meisjes van Au Revoir Simone, die op bevallige wijze zingen over mooie meisjes die hun papa's en mama's gek maken:

Au Revoir Simone- Oh! You Pretty Things (David Bowie Cover) (Life Beyond Mars: Bowie Covered)

One For The Team

Blije nerds met blije liedjes: een kortere en betere beschijving van het uit Minneapolis afkomstige One For The Team kan ik niet verzinnen. Vanaf deze week is hun tweede album Build It Up digitaal te verkrijgen via Itunes en over een aantal maanden ook in meer fysieke vorm. Gelukkig maar, want de blijdschap blijkt zeer aanstekelijk! De prettige samenzang van Ian Anderson en Grace Fiddler doet nog het meeste denken aan de liedjes van Tilly And The Wall, waar ze dan ook mee op tour zijn geweest. Een leuke ontdekking voor deze lente:

One For The Team - Apples (Build It Up)

One For The Team - You Know Culture (Build It Up)

Lieve Franse Meisjes (53)

Ik ben de laatste tijd een slechte vriend geweest, maar zo mogelijk nog een slechtere blogger. Nu wisten mijn vrienden waar het aan lag, dus daar was mijn afwezigheid niet vreemd. Hier op mijn weblog bleef het echter gewoon akelig stil, zonder enige waarschuwing of uitleg. Twee dagen na mijn laatste stukje ontving ik de sleutels van mijn nieuwe huis, waarna ik elke seconde van mijn vrije tijd heb doorgebracht met klussen. Zes weken lang bestond mijn leven uit stuc, verf en schuurpapier en dat in een (zo leek het) eeuwigdurend ritme van werken-klussen-slapen-werken-klussen-slapen. Daarnaast mag het wellicht stoer klinken om te zeggen dat je twee huizen bezit, praktisch is het allerminst. Voor muziek was geen plaats. Mijn cd's zaten ingepakt, het internet is afgesloten en ik heb dus al weken niets nieuws meer gehoord. Wel kwam ik na lange tijd weer eens in aanraking met radio, weet ik dus voor het eerst in 15 jaar wie de hitlijsten aanvoert en kan ik de meest onzinnige en foute popliedjes woord voor woord meezingen. Inmiddels ben ik verhuisd en wil ik het schrijven hier weer een beetje op gaan pikken. Handicap daarbij is wel dat ik nog niet aangesloten ben op het internet en dat dat ook nog wel een week of 4 zal gaan duren. In de tussentijd zal ik toch mijn best doen hier regelmatig een bericht achter te laten.

Nieuwe dingen heb ik zoals gezegd dus niet meegekregen, maar gelukkig staat er nog genoeg op mijn Ipod waar ik nog niet over geschreven had. Bijvoorbeeld over Camille, wiens laatste album Music Hole ik na een paar luisterbeurten enigzins teleurgesteld terzijde had geschoven. Camille heeft het namelijk in haar hoofd gehaald in het Engels te gaan zingen. Nu de aanvankelijke teleurstelling wat gezakt is en we weer wat luisterbeurten verder zijn kan ik toch nog van deze hernieuwde Camille genieten, hoewel ik hoop dat het een eenmalig uitstapje naar de Engelse taal zal zijn.

Home is where it hurts zingt Camille en dat klopt! Dat doet het ook in de trein, op mijn werk, op de fiets, maar vooral dus in mijn nieuwe huis. Mijn handen, rug, schouders, kont, benen: alles doet zeer. Klussen is niet goed voor een weblog, maar nog minder goed voor een mens.

Camille - Home is where it hurts (Music Hole)

Cover van de week: Michael Cera & Ellen Page

Het is denk is al weer meer dan een half jaar geleden dat ik de fantastische film Juno zag, maar vandaag kwam ik per verrassing ineens het liedje tegen dat Michael Cera en Ellen Page aan het einde van de film spelen. Sorry voor iedereen die de film nog niet gezien had (ga dat dan in ieder geval nog wél doen), het einde is hiermee verklapt.

Michael Cera & Ellen Page - Anyone Else But You (Moldy Peaches Cover)

Jamie Lidell live in Paradiso

Afgelopen dinsdag bewees Jamie Lidell in Paradiso niet alleen over een bijzonder mooie soulstem te bezitten, maar tevens een ware showman te zijn. Vanaf opener Another Day brengt Lidell de zaal in vervoering en zweept hij zowel zijn band als het publiek op met zijn enthousiaste voorkomen. Ondersteund door een perfect ingespeelde band (respect voor met name de drummer die met zijn linkervoet achteloos ook nog even de elektronische bas bespeelt en voor de saxofoonspeler, die meermaals met twee saxofoons tegelijk speelt) is er veel ruimte voor improvisatie. Wanneer Lidell ouderwets achter zijn knoppen kruipt en met zijn eigen stem aan het sampelen slaat, verlaat de band het podium, om na een aantal nummers weer bij te vallen in het elektronisch geweld. De avond eindigt met een opgefokte versie van Multiply, waarna de zaal zweterig maar voldaan achterblijft. Het beste concert dat ik dit jaar bezocht!

Jamie Lidell - Out Of My System (Jim)

En op Youtube vond ik nog een aardig filmpje van het concert.

Cover van de week: Goldfrapp

Ben er even tussenuit geweest en aangezien ik me deze keer aan het eind van de wereld (a.k.a. Drenthe) bevond, bleek het onmogelijk toegang tot internet te verkrijgen. Dat is inmiddels weer opgelost, aangezien ik weer terug in de randstad ben, maar dat heeft dan wel weer als naar gevolg dat ik nu weer gewoon moet werken. Dat werken wordt dan wel weer behoorlijk verlicht door Allison Goldfrapp die maar in mijn oor blijft zingen dat het nog niet voorbij is, waardoor ik het vakantiegevoel nog behoorlijk vast weet te houden:

Goldfrapp - It's Not Over Yet (Grace / Klaxons Cover)