Arctic Monkeys

Volgens mij heb ik een stalker. Zijn naam? Maurits Westerik. (Je weet wel, die gast van Gem met die enorme mat)

Overal waar ik kom staat hij me op te wachten, bij elk concert staat hij naast me in de zaal. En denk je een keer een onbezorgd avondje zonder Maurits door te brengen in de Ekko, staat hij plots weer achter je bij de bar, duidelijk herkenbaar aan zijn wanstaltige kapsel. Zelfs in een bomvol Tivoli weet hij me te vinden en staat hij zaterdagavond als de Magic Numbers gaan beginnen ineens weer naast me. Maandag derhalve het Utrechtse maar verruild voor het Amsterdamse, om daar te gaan genieten van een concert van de Arctic Monkeys.

Oorspronkelijk stonden de Mystery Jets in het voorprogramma, maar deze hadden zich helaas afgemeld. Wie dan wel het voorprogramma zouden verzorgen stond niet op de site vermeld. Aangezien het zeer druk zou gaan worden, waren we redelijk vroeg in de Melkweg en wat schetst mijn verbazing? Wie staat ons vanaf het podium toe te blèren? U raadt het al…

Wanneer de Arctic Monkeys eindelijk zelf het podium betreden blijken onze zorgen over mogelijk overmatig alcohol/softdrug-gebruik van de heren (en de gevolgen hiervan voor het concert) ongegrond te zijn. De vier snotapen uit Sheffield blijken niet alleen een prima plaat (prima, niet meer dan dat overigens) te hebben afgeleverd, ze blijken ook op het podium hun mannetje te kunnen staan. Met name de drummer is wat ons betreft uitstekend bezig. Alle liedjes van de plaat komen strak gespeeld voorbij, waarbij opvalt dat er geen enkele geen ruimte is voor improvisatie. Is dit een probleem? Natuurlijk niet, het klinkt immers lekker! Het enige minpuntje van het optreden was het oeverloze gezwets van zanger/gitarist Alex Turner, waardoor het optreden met een kwartier gerekt werd en uiteindelijk een klein uurtje duurde.

Arctic Monkeys - Mardy Bum (Whatever People Say I Am, That's What I'm Not)