Het is alweer een week geleden, maar het concert van Blood Red Shoes in de Ekko was bijzonder genoeg om alsnog een stukje aan te wijden. Hun livereputatie was fenomenaal en aangezien ook het (nog niet officieel verschenen album) Box Of Secrets al weken mijn werkdagen veraangenaamd, waren de verwachtingen zeer hooggespannen. Spanning die alleen maar opliep door het eindeloze gedrentel van de roadies die, na het (wel aardige) voorprogramma The Sugarettes, meer dan drie kwartier op het podium verbleven om alles perfect op zijn plek te krijgen. Het leek wel een clownsact: de dikke roadie zet de microfoon goed, de dunne roadie verplaatst hem drie milimeter, waarna de dikke hem zeker weer een centimeter de andere kant op verschuift. En als er dan 2 microfoons en een drumstel staan, valt er nog opvallend veel te verschuiven.Wanneer Steven Ansell en Laura-Mary Carter uiteindelijk het podium betreden gaat het gas meteen vol open. Recht zo die gaat zou de wegwijspiet zeggen. Wat volgt is een heerlijk avondje ouderwets knallen, waarbij zo waar na 1 seconde al een pit ontstaat (lang geleden dat ik een dergelijk concert bezocht, nog langer geleden dat ik de behoefte had er midden in te springen) en aan het einde van het concert zelfs een voorzichtige poging tot crowdsurfen ontstaat. Muzikaal zit het allemaal erg goed in elkaar en wordt er geen enkel moment verslapt. De coole blik met dito gitaarspel van Laura-Mary zijn een perfecte aanvulling voor het maniakale drumgeweld van Steven. Wanneer deze aan het einde zelf ook nog even op de handen van het publiek de zaal door wordt gedragen is de geslaagde avond al weer ten einde gekomen. Ga deze jonge honden snel zien in een kleine club, voordat ze dat circuit ontgroeien en je alleen nog in een HMH terecht kan. Als deze band het namelijk niet héél ver gaat schoppen weet ik het niet meer.
Blood Red Shoes - You Bring Me Down
Blood Red Shoes - Doesn't Matter Much
Geen opmerkingen:
Een reactie posten