Yo La Tengo in Tivoli

Mijn muzieksmaak heeft zich door de jaren heen langzaamaan toegespitst op wat rustiger muziek. Niet dat ik een stevig potje gitaarmuziek niet meer kan waarderen, maar mijn aankopen concentreren zich wel wat meer op de kalmere genres.
Deze smaakverandering werd pijnlijk duidelijk bij het concert van Yo La Tengo, afgelopen donderdag in Tivoli. Yo La Tengo is een bandje waar ik in mijn puberjaren veelvuldig naar geluisterd heb maar al jaren van mijn radar verdwenen was, totdat iemand er recent weer over begon, ik hun laatste plaat (I Am Not Afraid Of You And I Will Beat Your Ass) beluisterde en uiteindelijk dus op hun concert belandde.

Allereerst wil ik mijn verbazing uitspreken over het feit dat een concert van deze nestors van de indierock (ze bestaan inmiddels al meer dan twintig jaar) bij lange na niet is uitverkocht.
Een voorprogramma blijkt voor Yo La Tengo overbodig, aangezien de band met gemak twee uur volspeelt. Deze twee uur valt te verdelen in een gedeelte met rustige nummers waar ik het erg naar mijn zin had en een gedeelte met eindeloze nummers vol noise die van mij niet zo lang hadden hoeven duren. Opvallend genoeg was het juist die noise-kant die me in het verleden zo aantrok bij de muziek van bandjes als Yo La Tengo en Sonic Youth. Het optreden zit vol met nummers van I Am Not Afraid Of You And I Will Beat Your Ass, waarvan ik op plaat al erg onder de indruk was, maar die live nog behoorlijk aan kracht winnen. Echt wonderbaarlijk dat zangeres/drumster Georgia Hubley live zo loepzuiver en gevoelvol kan zingen…

Yo La Tengo – I Feel Like Going Home (I Am Not Afraid Of You And I Will Beat Your Ass)

Yo La Tengo – Mr. Tough (I Am Not Afraid Of You And I Will Beat Your Ass)