Deze week zag ik de film The Dreamers van Bernardo Bertolucci. Hoewel de recensies die ik er in het verleden over las niet al te positief waren, had de film me sinds hij was verschenen wel steeds aangetrokken. Je hebt nu eenmaal van die films, die je maar tegen blijft komen in de videotheek, maar uiteindelijk toch niet mee naar huis worden genomen.Deze keer nam ik hem echter wel mee en dat bleek een uitstekend idee. Naast de visueel verbluffende stijl van Bertolucci was namelijk ook het acteerwerk van enorm hoog niveau. De meest opvallende verschijning bleek de Française Eva Green, van wie ik voorheen niet meer wist dan dat ze de nieuwste bondgirl was. Schoonheid en vakmanschap gaan bij haar duidelijk hand in hand...
Daarnaast wordt The Dreamers ondersteund door een prima soundtrack, waarbij onder andere mijn geliefde Françoise Hardy voorbijkwam.
De tweede film die ik zag was van Nederlandse makelij en had net als The Dreamers seksualiteit als thema. De film Diep handelt namelijk over de ontluikende seksualiteit van een veertienjarig meisje in de jaren zeventig. Ook hier steelt de hoofdrolspeelster (het talent Melody Klaver) de show met haar sprankelende en nog zo onbedorven spel. Het tijdsbeeld wordt uitstekend getroffen, zowel door de kleurstelling van de film als door de gekozen locaties. Zo speelt een scene zich af op een braakliggend stuk land, zoals deze in die tijd ook bij ons in de buurt te vinden waren. Tegenwoordig zie ik dergelijke stukken land echter nooit meer, geen wonder dus dat de jeugd achter de computer kruipt!
Qua muziek stelt de film wat teleur, een mooie selectie liedjes uit de beschreven periode was een beter idee geweest dan het abstracte geluid dat de film nu begeleid. De film opent echter met een Melody Klaver, die een liedje van Les Poppys neuriet, toevallig een van mijn eerste (tweedehands) singletjes:
Françoise Hardy - Tous Les Garçons Et Les Filles
Les Poppys - Non, Non Rien N'A Changé
Geen opmerkingen:
Een reactie posten