Antony

Ik zou zweren dat ik in in al die tijd dat ik dit weblog heb, ruim 3 jaar en 3 maanden onmiddels al weer, al meerdere keren aandacht had besteedt aan het fenomeen Antony. Bij het terugkijken blijkt daar echter niets van. Nu weet ik zeker dat ik meerdere keren aan een stukje over Antony & The Johnsons ben begonnen, over zijn eerdere platen en als cover van de week, maar blijkbaar zijn die stukjes de conceptstatus nooit ontgroeid (u moest eens weten wat u allemaal mist door mijn weggooi gedrag). Nu de problemen met mijn internetverbinding even plotseling en miraculeus zijn verdwenen als dat ze onstonden, is het dus hoog tijd de man te eren die mijn ochtenden al weken weet te verblijden met zijn ijle hoge stem. Waar Al Gore mij slechts weet te irriteren met zijn boodschap over een maakbare wereld (ben ik de enige die zijn documentaire niet kan zien?) voert de schoonheid van de liedjes bij Antony de boventoon. Persoonlijk vind ik dat Antony zich (ondanks de wat moralistische toon) wederom overtroffen heeft, zijn nieuwe album The Crying Light bevat eigenlijk geen zwaktepunten.

Antony & The Johnsons - Kiss My Name