Jaarlijstje 2009

1) Roosbeef - Ze Willen Wel Je Hond Aaien Maar Niet Met Je Praten

Muziek is emotie en Roosbeef emotioneerde me dit jaar het meest. Zowel bij haar plaat, optreden en documentaire hield ik het niet droog. Wat een debuut!

Roosbeef - Boerderij

2) Sam Baker - Cotton

Op het derde deel van de trilogie bewijst deze Texaan wederom een uitzonderlijk liedjesschrijver te zijn. Hogeschool country.

Sam Baker - Not Another Mary

3) God Help The Girl - God Help The Girl

De musical van Stuart Murdoch (Belle & Sebastian) is nog niet af, maar de plaat was te goed om te laten liggen. Meisjespop met hoog zuurstokgehalte, zonder dat dat stoort.

God Help The Girl - I Just Want Your Jeans

4) Mumford & Sons - Sigh No More

De raspende stem van Marcus Mumford gecombineerd met die furieuze banjo geven dit debuut een ongekende energie.

Mumford & Sons - Little Lion Man

5) Bishop Allen - Grrr...

Op en top vrolijkheid op dit heerlijk luchtige plaatje waar je geen genoeg van krijgt.

Bishop Allen - Oklahoma

6) Kings Of Convenience - Declaration Of Depandence

Jaren geleden propageerden Erlend Øye en Eirik Glambek Bøe al dat "Quiet Is The New Loud". Met hun nieuwe plaat bewijzen ze zelf wederom de koningen van het genre te zijn.

Kings Of Convenience - Mrs. Cold

7) Camera Obscura - My Maudlin Career

Het Schotse gezelschap rond Tracyanne Campbell weet hun orkestrale popgeluid nog ieder album verder te perfectioneren.

Camera Obscura - Honey In The Sun

8) The Whitest Boy Alive - Rules

De dansmuziek der witte jongens is ook op deze tweede plaat weer heerlijk aanstekelijk. De tweede plaat van Erlend Øye in deze lijst.

The Whitest Boy Alive - Courage

9) Jesse Dee - Bittersweet Batch

Blanke soul en R&B van de hoogste plank. Jesse Dee heeft het in zich een hele grote jongen te worden.

Jesse Dee - Alright

10) Anthony & The Johnsons - The Crying Light

Met zijne ijle hoge stemgeluid weet Antony weer een vol album te boeien, ondanks zijn wat moralistische boodschap.

Antony & The Johnsons - Epilepsy Is Dancing

Kerstmis is niks zonder Kerstmix (2009)

Voor het vijfde jaar op rij weer een compilatie met leuke kerstliedjes!

The Blues Are Still Blue Presents:

de 'Hoe kom ik deze dagen in godsnaam door...Kerstmix 2009'

001 Welcome Wagon - Hail to the Lord's Anointed
002 Feist – Lo, how a rose e’re blooming
003 Storybox - It's Christmas Time
004 The Decemberists - Please daddy (don't get drunk this Christmas)
005 Musee Mecanique - White Christmas
006 Sam Baker - Angel Hair
007 Rilo Kiley - Xmas Cake
008 Boca Chica - Snow Angels
009 Clyde Lasley and the Cadillac Baby Specials - Santa came home drunk
010 Debbie and the Darnells - Santa, Teach Me To Dance
011 Huey Piano Smith - Doing the Santa Claus
012 Mumford and Sons - Winter Winds
013 Nellie McKay - The Christmas Waltz
014 Sam Cooke - Jesus Gave Me Water
015 Ron Sexsmith - Snow Angel
016 The Gasoline Brothers - Hungover Boxing Day
017 Basia Bulat - The Hem Of His Garment
018 That Band From Holland - Santa must be Daddy
019 J.D. McDonald - Boogaloo Santa Claus
020 Weezer - O come all ye faithful
021 Sufjan Stevens - Did I Make You Cry On Christmas Day (Well You Deserved It)

Voor de liefhebbers is de mix van vorig jaar hier ook nog te downloaden.

Prettige kerstdagen!

Cover van de week: Woodpigeon

Over een maand verschijnt het nieuwe album van het Canadese Woodpigeon, genaamd Die Stadt Muzikanten. Als opwarmertje vandaag alvast deze cover van Mother van Pink Floyd, gemaakt voor de december-editie van het blad MOJO. Hoewel de band het nummer vooraf niets eens kende, blijkt het een prima idee geweest te zijn om ze te vragen voor een cover:

Woodpigeon - Mother (Pink Floyd Cover)

Christmas-A-Go-Go

Hoewel ik nog druk aan het dichten ben voor het Sinterklaasfeest aankomend weekend, hebben we Christmas-A-Go-Go al weer uit de kast gehaald. Een maand lang de beste kerstliedjes die je de kerstdagen door gaan helpen. Mits je je schoonmoeder natuurlijk zo ver krijgt dat Sky Radio eindelijk af mag...

Carla & Woody

Ik ben een groot liefhebber van de films van Woody Allen. Zelfs zijn wat minder geslaagde projecten bevatten immers altijd nog dialogen om van te smullen en bovendien altijd voldoende mooie vrouwen. In zijn laatste (overigens niet tot de hoogtepunten uit Allens oeuvre behorende) film Whatever Works is dat de lolitaeske Evan Rachel Wood, maar voor zijn volgende film heeft hij een dame van geheel ander allooi weten te strikken. Niemand minder dan mademoiselle Sarkozy, better known as Carla Bruni, zal een rol gaan spelen en als Allen verstandig is, speelt hij zelf weer de oude snoeperd die met het jonge meisje aan de haal gaat!

Carla Bruni - La Jeunesse (Comme Si De Rien N'était)

Kitty, Daisy & Lewis

Dit weekend liet de Sint de plaat van Kitty, Daisy & Lewis achter in mijn schoen. Heerlijk verslavende Rock & Roll waarbij je zelf ook wel een vetkuif zou willen hebben. De broer en zusjes Durham hebben de muziek uit de jaren vijftig overduidelijk met de paplepel ingegoten gekregen!

Kitty, Daisy & Lewis - Honolulu Rock-A-Roll-A (Kitty, Daisy & Lewis)

God Help The Boy

Ik ben er nog nooit geweest, maar twijfel eigenlijk elk jaar of ik er dát jaar misschien wél naartoe moet. Dit jaar zag ik veel te laat dat Crossing Border deze keer een act had weten te strikken die me zeker naar Den Haag had weten te krijgen. En nee dat zijn dus niet The Decemberists die op zaterdag hun album The Hazards Of Love (wat op z'n zachtst gezegd niet mijn favoriete Decemberists plaat is) integraal zullen vertolken. Het gaat mij om de vrijdagavond, wanneer Stuart Murdoch en zijn meisjes als God Help The Girl op de rol staan. Het album was al heerlijk, maar nu zijn er op de EP Stills vijf liedjes uitgebracht die niet op het album pasten, maar toch mooi genoeg zijn dat ze door een ieder moeten kunnen worden bewonderd. De optredens van het gezelschap zijn schaars en Crossing Border heeft het exclusieve en dus enige Nederlandse optreden weten te strikken. Maar het festival is dus, tot mijn verdriet, uitverkocht. En als surrogaat de cd draaien zal ook al niet gaan lukken, aangezien het album niet op de juiste plek in mijn platenkast staat. Het systematisch doorlopen van mijn platencollectie heeft tot op heden geen succes opgeleverd. Dubbel ongeluk dus deze week. Wellicht kan God deze jongen nog aan een kaartje helpen.

Een voorproefje van hoe het dit weekend in Den Haag live zou kunnen gaan klinken, kan je bekijken in de 4Play documentaire van Channel 4: We Play A Show (deel 1 en deel 2)

God Help The Girl - I'm In Love With The City (Stills)

Regenjas

And the raincoat that you wore,
When it rained today

I think it only made it rain more...

The Decemberists - Raincoat Song (Always The Bridesmaid)

Tom Waits

Tom Waits wordt dit jaar zestig jaar oud, maar is duidelijk nog niet aan zijn pensioen toe. Volgende maand verschijnt er zowel weer een nieuwe film als een nieuw album van de eigenzinnige muzikant. Zijn bijdrage aan de film The Imaginarium of Doctor Parnassus van Terry Gilliam is slechts beperkt tot een bijrol, maar op de 24 november te verschijnen nieuwe liveplaat genaamd Glitter and Doom Live speelt Waits natuurlijk de hoofdrol. Als voorproefje geeft Waits alvast 8 nummers van die plaat gratis weg via zijn website:

Tom Waits - Goin' Out West (Glitter and Doom Live)

Benjamin Biolay

Twee weken terug zat ik met het hele gezin een weekje in Zeeuws Vlaanderen. De nabijheid van leuke Belgische steden als Brugge en Gent zorgde er voor dat we het grootste gedeelte van de week (slapen niet meegeteld) bij onze zuiderburen doorbrachten. Dat gaf ook meteen weer een impuls aan mijn koopdrift van Franstalige muziek. Want waar het hier in Nederland nog niet meevalt om voor een redelijke prijs Lieve Franse Meisjes uit de platenbakken op te duiken, liggen diezelfde meisjes bevallig voor een klein prijsje voor je klaar bij de plaatselijke Fnac om je zuchtend te verzoeken toch zo veel mogelijk van hun vriendinnetjes mee naar huis te nemen. Natuurlijk kon ik ze weer niet weerstaan, maar ter compensatie wist ik ook nog voor een koopje een aantal platen van een mannelijke collega aan te schaffen. De allernieuwste van Benjamin Biolay, want dat is de mannelijke collega waar ik het over heb, was op dat moment jammer genoeg nog niet te krijgen. Vanaf vandaag is hij pas te koop. Snel maar weer eens op vakantie naar het zuiden dus, om ook La Superbe mee te pikken. Van de gelijknamige eerste single kan ik in ieder geval al geen genoeg krijgen:

Benjamin Biolay - La Superbe (La Superbe)

Shannon Stephens

Wanneer iemand uit de vriendenkring van Sufjan Stevens een plaat uitbrengt is het opletten geblazen. Want hoewel de grote meester zelf al jaren geen volwaardige opvolger van Illinois heeft weten te produceren (dit jaar verschijnen wel twee instrumentale albums, The BQE en Run Rabbit Run, maar dat blijft toch surrogaat) heeft hij altijd nog wel een neusje voor uitzonderlijk talent. Denk bijvoorbeeld aan het vorig jaar verschenen album van The Welcome Wagon. Deze maand verschijnt het album The Breadwinnner van de eveneens aan Sufjan gelieerde Shannon Stephens. De twee kennen elkaar van de eerste band van Stevens, genaamd Marzuki. Hoewel de band geen lang leven beschoren was en Stephens na een solo-album de muziek voorgoed vaarwel leek te hebben gezegd om een gezin te stichten, is er na tien jaar gelukkig toch weer een een nieuw album. Op The Breadwinner staan namelijk genoeg mooie liedjes om een comeback te rechtvaardigen:

Shannon Stephens - In The Summer In The Heat (The Breadwinner)

Sam Baker live in Paradiso

Afgelopen zaterdag was weer een avond vol kippenvel in Amsterdam. Sam Baker ontroerde zoals altijd met zijn prachtige liedjes, waar ook zijn derde album Cotton weer vol mee staat. Met een nog minimalere begeleiding dan de vorige keer en een ademloos luisterend publiek mag opnieuw van een uiterst geslaagde avond worden gesproken. Een viool en een moeizaam bespeelde gitaar zijn dan ook meer dan voldoende om de praatzingende Baker te begeleiden bij zijn verhalen over katoenplukkers, laarzen in het stof en de blijvende schade van de bomaanslag die hij overleefde. En na afloop werd natuurlijk zo'n beetje het gehele publiek in de hal van Paradiso weer geknuffeld, mijzelf incluis. Hartverwarmend!

Sam Baker - Signs (Cotton)

Beluister de hele plaat hier in de luisterpaal van 3voor12.

(Foto via Dutch Simba)

Lieve Franse Meisjes (58)

Mooie praatjes dat je gewoon hetzelfde zal blijven doen als je een kind krijgt. Sinds de geboorte van mijn zoon (inmiddels al weer 9 weken) heb ik nog geen concert bezocht. Wel heb ik een lijstje met concerten waar ik vroeger (vroegah) al lang kaartjes voor zou hebben gekocht, maar waarvoor ik nu met mezelf heb afgesproken dat ik pas op het laatste moment zal beslissen om er naar toe te gaan. Zoals eerder gezegd nog zonder positief resultaat. Dit weekend gaat het dan toch gebeuren, want zaterdag ben ik weer eens in Paradiso te vinden bij het concert van Sam Baker, het enige concert waar ik wel al weken kaartjes voor heb liggen. Eigenlijk zou ik zondag ook wel weer willen, want er is weer eens een lief Frans meisje in het land. Berry zal in Amsterdam gaan zorgen voor een zonnige zondagmiddag. De kans dat ik bij zal zijn is jammer genoeg klein.

Berry - Demain (Mademoiselle)

Gainsnord

Guuzbourg is weer op een missie. Eerder zette hij de Franse fluistermeisjes al op de kaart met zijn Filles Fragiles albums (zie hier en hier), waarna de mannen aan de beurt waren met Gentils Garcons. Inmiddels is er een nieuw project met een nieuw thema: Serge Gainsbourg, de Godfather van de Franse muziek. Het vierde door Guuzbourg samengestelde album bevat covers van Gainsbourg-nummers door bands uit de lage landen. Op Gainsnord spelen klinkende namen als Tom Barman (dEUS), Janne Schra (Room Eleven) en Leine allen een nummer van de grote meester. Guuzbourg levert ons wederom een prachtige compilatie die er hopelijk toe zal leiden dat Gainsbourg ook in Nederland de aandacht krijgt die hij verdient. Aanstaande vrijdag wordt de cd gepresenteerd in Paradiso. Beluister het hele album hier.

Serge Gainsbourg - Requiem Pour Un Con

Het temmen van de feeks

Toneel op televisie blijft een gewaagde keus voor de zenderbazen. Toch wordt het met Toneel op 2 wederom geprobeerd bij de publieke omroep. En ik juich dat initiatief van harte toe. Want hoewel de voorstelling van Toneelgroep Amsterdam oneindig veel mooier was toen ik met mijn lief op de eerste rij van de Amsterdamse Stadsschouwburg zat, bleef de magie ook bewaard in de tv-beelden. Het krachtige toneelspel van Halina Reijn en Hans Kesting blijft ook op de beeldbuis fier overeind. Daarnaast bezorgt dit avondje tv kijken ook wat nieuwe geneugten, waaronder de eerder voor mij onbekende actrice Elise Schaap, die in deze versie de rol van jongste zus Bianca vertolkt (toen ik het stuk in het theater zag eveneens gloedvol gespeeld door Karina Smulders) en prachtig wordt begeleid door Rufus Wainwright:

Rufus Wainwright - Little Sister

Cover van de week: Cornershop

Cornershop is terug, en hoe! De afgelopen 7 jaar was het betrekkelijk rustig rond deze band, maar nu komen ze met een album dat me erg verrraste. Eigenlijk had ik helemaal geen verwachtingen bij een nieuwe plaat van Cornershop, maar al na één keer luisteren viel me op dat Judy Sucks A Lemon For Breakfast me bijzonder vrolijk stemde. Beluister hier bijvoorbeeld de nieuwste single Who Fingered Rock 'n' Roll eens. De zon gaat gelijk schijnen. Ook op deze vijfde plaat (zesde als je Disco and the Halfway to Discontent meerekent) viert de sitar weer hoogtij en zijn de Indiaase invloeden duidelijk aanwezig. Waar de sitar me bij anderen maar al te vaak en snel tegen gaat staan, vind ik het bij Corneshop goed te pruimen, zelfs als ze hem gebruiken in een nummer van The Kinks:

Cornershop - Waterloo Sunset (The Kinks Cover)

Lowlands

The Arctic Monkeys, Lily Allen, Beirut, Calexico, Florence & The Machine, Grace Jones, Kitty, Daisy & Lewis, Nina Kinert, Little Boots, Roosbeef, Vampire Weekend, Whitest Boy Alive, Wilco. Een mooie greep van bandjes die ik had kunnen en willen zien als ik dit weekend in een tentje was gekropen. Jammer maar helaas, want in dat tentjesgedoe heb ik dus echt geen zin meer. Ik laat ook dit festival dus weer lopen, hoewel één band me toch aan het twijfelen bracht: Faith No More. De helden uit mijn jeugd zijn weer samen maar doen alleen de grote festivals over de hele wereld aan en gezien de beelden op Youtube spelen ze nog steeds erg goed. Heerlijk om klassiekers als

We Care A Lot, Gentle Art Of Making Enemies, Midlife Crisis en Be Aggressive weer met zo veel vuur vertolkt te zien worden. Dat de mensen in hun tentjes er maar van mogen genieten. Ik ga hier op de bank al helemaal los, laat staan hoe dat moet voelen als je tot je enkels in de modder staat.

Nat waarschijnlijk...

Faith No More - Epic (The Real Thing)

En ja, het is dus echt al weer 20 jaar geleden dat dit nummer verscheen...

Ghost Trucker - In Poe Park

Het is dit jaar tweehonderd jaar geleden dat Edgar Allen Poe werd geboren en daarom presenteert Ghost Trucker deze week een muzikale voorstelling met de titel In Poe Park in de Tolhuistuin in Amsterdam Noord. Acteurs gaan aan de haal met de teksten van Poe en Roald van Oosten verzorgt met Ghost Trucker (voor even omgedoopt tot Het Edgar Allen Poe Orchestra) de muzikale omlijsting. Gezien de demo's moeten het wel heel erg bijzonder mooie avonden gaan worden daar aan het IJ. Voor de thuisblijvers bestaat gelukkig het voornemen om de muziek ook op CD uit te gaan brengen.

Ghost Trucker - The Bells (In Poe Park)

Ghost Trucker - Dream In Dream (In Poe Park)

Lucas

Ruim drie weken geleden ben ik vader geworden van een gezonde zoon. Het eerste concert wat hij bezocht (al was het dan nog als boontje in de buik) was dat van Ron Sexsmith in de Melkweg. Het kon dan ook niet anders dan dat een stukje liedtekst van Sexsmith het geboortekaartje zou sieren. De keuze viel uiteindelijk op Listen, een nummer dat ook op ons huwelijk al een rol speelde:

Sexsmith & Kerr - Listen (Destination Unknown)

Lieve Franse Meisjes (57)

Tot mijn schrik zag ik dat ik dit jaar nog geen enkel stukje heb gewijd aan de Lieve Franse Meisjes. Hoog tijd dus, vooral omdat er deze week een aantal in den Lage Landen te bewonderen zijn. Het recept van Nouvelle Vague is inmiddels bekend en onveranderd: New Wave met een sausje van Bossa Nova, gezongen door de Franse engelen. Geen innovatie, geen nieuwe ideeën, maar gewoon een nieuwe album vol Lieve Franse Meisjes die heerlijke covers zingen. Gaat dat zien aanstaande vrijdag in de Melkweg!:

Nouvelle Vague - Master And Servant (Depeche Mode Cover) (3)

Michael

Ik heb al heel lang niets meer met de man, maar toch was het even schrikken toen ik vanmorgen de Volkskrant van de mat pakte.

Jackson 5 - How Funky Is Your Chicken (Third Album)

Dinosaur Jr

Het is de muziek van mijn puberteit, waarbij gezegd moet worden dat de platen van Dinosaur Jr uit die tijd nog maar heel zelden uit hun hoesjes komen. Een nieuwe plaat weet echter toch elke weer mijn aandacht te trekken. En terecht want Farm maakt me verdomde blij. Niet alleen omdat het me doet denken aan de tijd dat ik zelf nog met lang haar rondliep, maar vooral omdat J. Mascis en Lou Barlow weer het beste uit zichzelf en elkaar naar boven hebben weten te halen. Hoog tijd dus om die oude platen van Dinosaur Jr (en dan pikken we Sebadoh ook meteen mee) weer eens uit de kast te trekken:

Dinosaur Jr - I Want You To Know (Plant)

Miss Li

Miss Li heeft ondanks haar nog jonge leeftijd van 27 lentes al een indrukwekkend aantal platen op haar naam staan. Dit jaar verscheen inmiddels al haar vierde album met de titel Dancing The Whole Way Home. Ook deze plaat staat weer vol vrolijke liedjes met vaak een cabareteske inslag. Niet alle nummers op het album zijn even sterk, maar ook nu heeft de Zweedse weer een aantal zeer aanstekelijke liedjes weten voort te brengen, waaronder het springerige Bourgeois Shangri-La. Binnenkort start een tour die haar door een deel van West-Europa zal leiden. Helaas doet ze Nederland niet aan, maar 8 augustus staat Miss Li wel op het Absolutely Free Festival in Genk, alwaar de entree (u raadde het al) gratis is!

Miss Li - Bourgeois Shangri-La (Dancing The Whole Way Home)

Cover van de week: Yelle

Als je van roomijs en bananen houdt en je gooit ze samen in de blender, krijg je iets wat nog lekkerder is: een bananenmilkshake. Zo werkt het ook in de muziek. Men neme een snufje Robyn, een grote toef Yelle... et voilà:

Yelle - Qui est cette fille (Robyn Cover)

Rox

Volgende week geven we hier een tuinfeestje. Ter muzikale ondersteuning maakte ik weer eens een mixcd. Het samenstellen van zo'n mix is een mooie gelegenheid om lekker door je digitale muziekcollectie te struinen. Vaak kom je dan nummers tegen die al jaren (ten onrechte) niet meer beluisterd zijn. Deze keer was dat onder andere My Baby Left Me van Rox, de zangeres die door Mark Ronson werd meegenomen op tour om Amy Winehouse te doen vergeten met haar vertolking van Valerie. Die samenwerking heeft Rox geen windeieren gelegd, want haar nummer I Don't Believe werd gebruikt voor de Rimmelreclame. Dit jaar wordt een album verwacht op Rough Trade, tot die tijd houdt My Baby Left Me ons warm:

Rox - My Baby Left Me

Camera Obscura

Ik ben op z'n zachtst gezegd geen ochtendmens. Toch sleep ik me iedere ochtend weer voor dag en dauw naar het station om daar een drukke forensentrein naar een andere provincie te nemen. Muziek helpt me er iedere dag doorheen. Een dag mijn Ipod vergeten, is een dag vol chagrijn. Met name het stukje wandelen tussen de trein en mijn werk is essentieel. Daar geef ik de dag de muzikale oppepper die me in één klap klaarwakker maakt, als een dubbele espresso. Meestal is dat een periode lang hetzelfde liedje, bij voorkeur één waar ik erg vrolijk van wordt. De laatste tijd is het een liedje van de laatste plaat van Camera Obscura: My Maudlin Career. Vaak is het kinderlijke Swans, met de kinderlijke opening op de xylofoon. Nog vaker French Navy, want als Tracyann Campbell de volgende zinnen in mijn oren zingt, kan de dag niet meer stuk:

You make me go ooooo (op z'n Hollands oehoe-oe)

With the things that you do (you do, you do)

Probeer het morgenochtend ook, succes gegarandeerd!

Camera Obscura - French Navy (My Maudlin Career)

Elbow live in Desmet

Spijt had ik, spijt als haren op mijn hoofd dat ik afgelopen jaar niet naar het concert van Elbow in Tivoli was gegaan. Ze maakten het mooiste album van het jaar, maar luiheid belette mij naar de stad te fietsen om een kaartje te gaan kopen. Toen ik uiteindelijk wel zover was, was het concert natuurlijk uitverkocht. God straft onmiddellijk. Gelukkig bleek Hij ook barmhartig, want er kwam deze week een herkansing. En wat voor één! In het intieme Desmet verzorgden de heren uit Manchester gisteravond een akoestisch optreden voor 3voor12 en ik was één van de weinige gelukkigen die er bij mocht zijn. Het geluid was zoals altijd in Desmet weer kraakhelder en Guy Garvey en consorten hadden er duidelijk zin in. Bijgestaan door een vrouwelijk strijkkwartet speelden ze een gevarieerde set met opvallend weinig nummers van hun laatste plaat. Toen na een dik uur het optreden was afgelopen kon worden teruggekeken op een bijzondere avond vol wonderschone muziek, flauwe moppen en natuurlijk ook weer gezwaai met vlaggetjes (zie de foto's van Niels en Storm). Mensen die er niet bij konden zijn (en dat waren er vele, het concert was binnen 8 (!) seconden uitverkocht) kunnen thuis op de bank genieten van het nieuwe live album dat de band opnam met het BBC orkest en koor:

Elbow - One Day Like This (Live at Abbey Road)

Cover van de week: Tracey Thorn & Jens Lekman

Merge Records bestaat 20 jaar en dat wordt gevierd met een album vol covers met de titel SCORE! 20 Years of Merge Records: THE COVERS!. Aansprekende namens als Okkervil River, Ryan Adams en Broken Social Scene leverden een bijdrage. Het mooiste nummer op de plaat is echter een duet van Tracey Thorn (Everything But The Girl) en Jens Lekman:

Tracey Thorn & Jens Lekman - Yeah! Oh, Yeah! (Magnetic Fields Cover) (SCORE! 20 Years of Merge Records: THE COVERS!)

God Help The Girl

Degenen die mij kennen of dit weblog regelmatig bezoeken weten dat The Decemberists en Belle & Sebastian tot mijn favorieten kunnen worden beschouwd. Een nieuw album van deze bands blijft dan ook altijd iets om naar uit te kijken. Toevalligerwijs komen beide dit jaar met een conceptalbum. Waar de één met het sprookje The Hazards Of Love gigantisch de bocht uit vliegt (ik wil het er niet over hebben!) komt de ander met een album vol dames en mooie liedjes die eigenlijk bedoeld waren voor een film/musical. Stuart Murdoch is nog steeds bezig met aanpassingen aan het filmscript, maar vond de liedjes al zo geslaagd dat ze alvast als album worden uitgebracht. Inmiddels heb ik de helft van de plaat gehoord en Murdoch had groot gelijk. Hij heeft er vijf jaar aan gewerkt en het resultaat is te mooi om nog langer te laten liggen. Over een maand in de platenzaak, nu al een mooie single gezongen door de engelachtige Catherine Ireton:

God Help The Girl - Come Monday Night (God Help The Girl)

Cover van de week: Feist & The Constantines

Deze week ontving Dolly Parton een eredocoraat van de universiteit van Tennessee, de cover van de week moest dus wel een liedje van Dr. Dolly zijn. Gelukkig had ik nog een heel mooie exemplaar liggen. Of eigenlijk een liedje van Kenny Rogers en Dolly Parton samen. Of nog eigenlijker een liedje van de gebroeders Gibb, eigenlijk bekend als The Bee Gees. En dat dan prachtig gezongen door Feist & The Constantines. Wat wil je eigenlijk nog meer?

Feist & The Constantines - Islands In The Stream (Dolly Parton & Kenny Rogers Cover)

En bekijk hier het origineel van Dolly Parton & Kenny Rogers

Eli 'Paperboy' Reed live in Tivoli

Met muzikale vorming kan je niet vroeg genoeg beginnen. Onlangs werd me door een malloot met 5 joints achter z'n kiezen op een feestje meerdere keren aangeraden ons ongeboren kind vooral death metal te laten horen, zodat het na de geboorte ook een voorkeur voor dit genre zou hebben. Helaas heb ik geen death metal in de kast staan en heb ik geen plannen om binnenkort een concert van Amon Amarth te bezoeken, dus zal ons kind hopelijk een andere voorkeur ontwikkelen.

Het eerste concert dat hij/zij bezocht was dat van Ron Sexsmith, waarna er nog een behoorlijk aantal volgden. Inmiddels moet hij/zij in ieder geval al een echte fan zijn van Eli 'Paperboy' Reed, want daarvan werden het afgelopen jaar al twee optredens bezocht. De bleekscheet van begin twintig weet ook vorige week maandag Tivoli de Helling omver te blazen met zijn krachtige stem. Anderhalf uur lang een heerlijk warm bad vol ouderwetse soulnummers. In november in de dampende oude zaal van de Melkweg was het allemaal wat rauwer, maar ook vanavond staan we weer te genieten van Reed met zijn vetkuif en zijn uitstekend ingespeelde band The True Loves. Vernieuwend is het niet, maar wat geeft het als het zo aanstekelijk en swingend wordt gespeeld.

Eli 'Paperboy' Reed - Take My Love With You (Roll With You)

Bril

Het feit dat er deze week al geen columns meer op de voorpagina van de Vokskrant verschenen zorgde al voor angstige voorgevoelens. Vanmorgen bracht de radio het definitieve slechte nieuws: Martin Bril is niet meer. Mijn dagen zullen vanaf nu anders verlopen. Nooit meer "tja", nooit meer "enfin", nooit meer "rokjesdag" in de krant...

Dit jaar mocht hij hem zelf nog meemaken, hij viel gelukkig vroeg. De komende jaren zal op rokjesdag niet alleen het feest van de lente worden bejubeld, maar ook het talent van Bril:

Tom Waits - You Can Never Hold Back Spring

Cover van de week: The Lemonheads & Liv Tyler

Sommige mensen hebben alles mee: goede looks, een kruiwagen in de vorm van een zingende vader, acteertalent... Dat zou toch ergens moeten eindigen denk je dan. Maar nee, Liv blijkt nog te kunnen zingen ook! Gelukkig niet op dezelfde manier als haar vader, maar lieflijk en bijna op fluistertoon. Precies zoals ik het graag hoor. Wat een briljant idee van Evan Dando om haar te vragen voor één van de nummers op het binnenkort te verschijnen coveralbum van The Lemonheads. De twee kenden elkaar nog van Heavy, een film die destijds (1995) behoorlijk wat indruk op me maakte, hoog tijd dus voor een herhaling. Maar wil eerst iemand Liv een platencontract aanbieden en een heel album door haar vol laten zingen? Bij voorkeur in het Frans... Zucht...

The Lemonheads & Liv Tyler - Hey, That's No Way To Say Goodbye (Leonard Cohen Cover) (Varshons)

Bishop Allen

Bishop Allen is terug met een nieuw zonnig album genaamd Grrr... Technisch gezien is het zelfs hun eerste volwaardige album, aangezien de vorige plaat (The Broken String) een verzameling van de beste nummers van hun EPtjes was. Ook nu staat de plaat vol sprankelende liedjes met een vrolijke inslag. De vorige keer dat ze in het land waren moest ik helaas hun optreden aan me voorbij laten gaan, maar deze week zijn ze weer terug en gezien het zonnige weer heb ik er erg veel zin in om ze te gaan zien. Vanavond staan ze in Paradiso, morgen in het Groningense Vera en vrijdag zal ik aanwezig zijn in de Ekko.

Bishop Allen - Dimmer (Grrr...)

Bishop Allen - The Ancient Common Sense Of Things (Grrr...)

The Whitest Boy Alive

Het wordt een ware Scandinavische aangelegenheid in Rotterdam volgend weekend op Motel Mozaïque, met naast het eerder genoemde Loney Dear ook A Camp (met Nina Persson van The Cardigans) en één van de leukste livebands die ik de laatste jaren heb gezien: The Whitest Boy Alive. Bij het optreden van Erlen Øye en consorten in de kleine zaal van Paradiso dat ik bezocht kon niemand stil blijven staan. Zelfs bij uw inwitte verslaggever kwamen de heupen los en gingen de voetjes van de vloer. Nu verschijnt het tweede album getiteld Rules, wat de sfeer van de optredens goed weet te benaderen: opgenomen in 1 take met echte instrumenten en zonder dubs, terwijl het de pan uit swingt. Hopelijk komen ze later in het jaar nogmaals terug naar Nederland, want Motel Mozaïque laat ik dit jaar schieten voor een weekje Portugal. Rules gaat in ieder geval mee naar het zonnige zuiden, het is nu al één van mijn favoriete platen van dit jaar:

The Whitest Boy Alive - High On The Heels (Rules)

P.S. Voor degenen die de andere band (oftewel de akoestische kant) van Erlend Øye missen, dit jaar verschijnt ook nog een nieuw album van The Kings Of Convenience!

Loney Dear

Emil Svanängen is met al zijn instrumenten z'n Zweedse kelder ingekropen, om er als Loney Dear weer uit te komen met al weer het vijfde album in zes jaar. Onderweg verloor hij de komma in de bandnaam (naar eigen zeggen) bij een tankstation en vond er een synthersizer voor terug. Die nieuwe elektronische laag is wel even wennen. Bij een aantal nummers, zoals opener Airport Surroundings, voegt het iets moois toe. Op andere momenten slaat Svanängen hiermee de plank echter volledig mis. Bijvoorbeeld bij Under A Silent Sea dat ontspoort in vreselijke trance à la Tiësto of Armin van Buuren. Gelukkig bevat Dear John ook weer kleine pareltjes als I Was Only Going Out, waardoor het album als geheel toch geslaagd uitvalt. Volgende week is Loney Dear te zien op het leukste festival van Nederland: Motel Mozaïque. Gaat dat zien, want live klinkt het alleen maar beter, weet ik uit ervaring.

Loney Dear - Airport Surroundings (Dear John)

Zwemmen of springen?

Mijn mailbox wordt wekelijks overspoeld met mails van platenlabels die je beloven dé hotste band van het komende jaar in huis te hebben, inclusief alle mp3 toeters en bellen. Nu moet ik zeggen dat ik alles luister, maar 9 van de 10 keer is het niet mijn kopje thee. Deze week werd ik echter prettig verrast door de meerstemmige popliedjes van We Swim You Jump (denk bijvoorbeeld Nada Surf) en ze komen nog uit Nederland ook! Zwemmen haat ik (dat laat ik dus graag over aan de jongens uit Groningen), springen kan mijn knie al jaren niet meer, dus ik hou het bij luisteren naar hun EP:

We Swim You Jump - Sparks Fade Out

We Swim You Jumo - Sharks

Of download hier hun hele EP.

Yes Man

Ik ben op z'n zachtst gezegd geen liefhebber van de acteur Jim Carrey, noch van het gros van de films waar hij in speelt. Twee zaken brachten me dit weekend echter bijna in verleiding zijn nieuwste vehikel Yes Man te bekijken toen ik hem bij de torrentboer voorbij zag komen: een zwak voor Zooey Deschanel en de nieuwsgierigheid naar het nummer van Eels op de soundtrack. Zooey stelt na haar mooie plaat met M.Ward als She & Him wederom niet teleur met de fictieve band Munchhausen By Proxy, Eels levert een leuk tussendoortje wat doet verlangen naar het nieuwe album Hombre Lobo dat later dit jaar verschijnt. Toch heb ik geen spijt dat ik daar geen nare beelden van een gekke bekken trekkende Carrey bij heb gezien. Dan droom ik toch liever weg bij gedachten aan Zooey met zusje Bones als engeltjes in witte jurken... Yes Man!

Eels - Man Up (Yes Man Soundtrack)

Beirut

Het genie Zach Gordon heeft opnieuw een prachtig werkstukje afgeleverd. Voor de helft dan, want de dubbele EP March Of The Zapotec / Real People Holland is half briljant (het eerste deel) en voor de andere helft een experimentele mislukking. Op March Of The Zapotec schetteren de trompetters nog spetterender als op eerdere platen van Beirut, ondersteund door zuchtende tuba's en klagende klarinetten, als een wonderlijke smelkroes waarin Mexicanen en Bulgaren samengekomen lijken te zijn op een Siciliaans huwelijksfeest. Real People Holland waarop Gordon aan het experimenteren slaat met elekronica bekoort een stuk minder, maar zonder experiment geen vernieuwing dus wellicht levert dit nog mooie liedjes op voor de toekomst. Helaas was ik vergeten kaartjes te kopen voor het inmiddels uitverkochte concert op 5 mei in Paradiso, dus mocht iemand nog iets weten te regelen dan hoor ik dat graag!

Beirut - La Llorana (March Of The Zapotec)

Cover van de week: The Last Shadow Puppets

Wonderbaarlijk toch hoe dat werkt: je rost je vriendin in elkaar, haar gezicht ligt in puin, je volgt wat lessen in woedebeheersing (niet omdat het van de rechter moet, nee, je hebt veel nobeler doelen: je wil weer in het gevlij komen bij je fans) en als klap op de vuurpijl krijg je het leuke zangeresje weer terug ook. Meisje toch! En ze had nog wel zo'n vooruitziende blik:

S.O.S. please somebody help me

It's not healthy... for me to feel this way

The Last Shadow Puppets - S.O.S. (Rihanna Cover)

Dark Was The Night

Eindelijk is er weer een nieuw liedje te bewonderen van Stuart Murdoch. Nee, jammer genoeg is er nog steeds geen nieuw Belle & Sebastian album. Maar voor het goede doel (in dit geval Red Hot) maakte Murdoch een liedje dat door zijn (ogenschijnlijke) eenvoud doet denken aan de nummers uit de begindagen van zijn band, een richting die hij ontgroeit leek. Naast het nummer van de Schot bevat Dark Was The Night nog dertig nummers die het beluisteren meer dan waard zijn.

Stuart Murdoch - Another Saturday (Dark Was The Night)

P.S. Iets geheel anders, maar liefhebbers van In-Flight Safety moeten snel eens bij Sven gaan kijken, want via zijn blog kan je hun cd winnen.