Zondagavond naar Amsterdam getogen om daar te gaan luisteren naar de live-uitvoering van mijn lievelingsplaat van het afgelopen jaar. Bij aankomst blijkt er een lange rij te staan voor de Paradiso en het hele programma een uur te zijn opgeschoven.Wanneer het voorprogramma alsnog aanvangt worden we blij verrast door de traditionele liedjes van William Elliott Whitmore. Met zijn rauwe stem en uitgeklede arrangementen (hij begeleid zichzelf slechts op banjo en bassdrum) lijkt het wel of de hele zaal van Amsterdam naar de oevers van de Mississippi is verplaatst, alwaar Whitmore zijn melancholische liederen vanaf zijn veranda vertolkt. Wat een doorleefde stem voor zo'n jonge kerel en waarom heb ik hier nog nooit eerder iets van gehoord?
Wanneer Isobel Campbell en Mark Lanegan het podium uiteindelijk betreden wordt de duistere sfeer van het album prima vertaald naar de concertzaal, een uitstekend begin! Al snel blijkt echter dat de live reputatie van mevrouw Campbell ook dit concert weer bevestigd zal worden. Soms onverstaanbaar, soms compleet ongeïnteresseerd (tijdens meerdere liedjes in de microfoon praten tegen bandleden, halverwege een couplet pas beginnen met zingen) en af en toe zelfs geïrriteerd over enig rumoer in de zaal.
Gelukkig redt Lanegan de show (en wordt daarvoor bij elke opkomstluid toegejuicht) met zijn mooie donkere stem, waarvoor ik door dit optreden alleen maar meer bewondering heb gekregen.
De conclusie is wat mij betreft dat de mooiste liedjes van Ballad Of The Broken Seas het live nog net halen, maar dat Isobel Campbell in het vervolg beter in de studio kan blijven om daar mooie dingen te doen. Gezien het sterke begin een gemiste kans…
Isobel Campbell & Mark Lanegan – Revolver (Ballad Of The Broken Seas)
William Elliott Whitmore - Dry (Songs Of The Blackbird)
1 opmerking:
Over hun doortocht in België zijn de meningen verdeeld. Lees er het verslag op goddeau.com maar eens op na.
Een reactie posten